Honderd procent

Voel je mijn pijn die verborgen, diep verborgen in me zit. Voel je mijn angst, mijn grote angst om jou te verliezen. Voel je eigenlijk nog iets. Voel je mij nog wel. Ik ben bang, bang en alleen, ik sta op mijn eigen been en niemand zal en kan me helpen. Ik heb het gehad met alles, ik heb het gehad met al die ruzies en al die pijn, al die tranen en al dat verdriet. Ik zing een lied, een lied dat me opbeurt, een lied dat me doet denken aan geluk en liefde. Kon dit lied maar blijven duren, maar aan alles komt een einde, niet? Als mijn einde maar niet rampzalig wordt, als het maar niet eindigt met tranen en pijn, hoe zal het zijn? Nu nog niet aan denken, nu nog genieten van je leven, ook al is die maar voor even, ik ben nu al aan het beven. Aan het beven voor niets want ik heb alles om gelukkig te zijn, toch voel ik me alles behalve dat. Het zit dieper dan mezelf, het zit ergens waar ik niet bij kan, ergens verstopt. Zal ik het vinden of zal mijn zoektocht nooit eindigen, aan alles komt er toch een einde! Soms lijkt alles zo wazig te zijn en is alles plots heel klein. Dan voel ik me verschrikkelijk, dan voel ik overal tranen, overal pijn, hoe erg kan het zijn. Wanneer alles weer helder wordt, ben ik weer gelukkig, dan voel ik me opgelucht, is het een soort vlucht? Of is het gewoon het bestaan, waar ik in besta? Het komt me steeds weer achterna. Deze keer loop ik niet meer weg, ik geloof meer niet in die pech. Ik blijf staan, met beide voeten op de grond en we zijn rond! Laat ze mij maar afbreken, laat ze mij maar kleinkrijgen, laat ze mij maar doen huilen, ik ga echt nergens schuilen. Deze keer is het mijn beurt. Ik voel me sterker dan ooit, ook al gebeurd dat nooit. Iets heeft me moed gegeven, ook al is het moed voor even. Van die even ga ik echt profiteren. Ik ga die moed gebruiken, ik ga niet wegrennen en liggen huilen en neen ik ga niet schuilen. Ik blijf staan en overwin alles dat me wilt doen sterven. Ik sluit mijn ogen en vertrouw honderd procent op mijn snelkloppend hart. Mijn hart begint sneller en sneller te kloppen, plots stopt het, er is niet meer, alleen ik. Ik die de moed niet heeft opgegeven, ik die met beide voeten op de grond bleef staan. Alleen ik ben er nog, het is over. Mijn bestaan is voor honderd procent gedaan.