ik ben ik
(ik had ervoor al een stukje geschreve ma nu is mijn tekst helemaal af, ik ben het beginne schrijve omda we op school zo'n soort wedstrijd hebbe.. vn een "droom" te schrijve en de betse krijge 100 euro dus ik heb maar eens wat geprobeerd;-) het is niet zo negatief en pedri als de meeste zegge ge moet er maar eens goed over nadenke als ge het wilt leze want het is virj tot zeer lang mja doei xx)
Ik ben ik.
Ik wandel, op wat ik wandel weet ik niet. Ik wandel in het donker en alleen. Als ik goed kijk, zie ik een licht, een groot licht. Ik wandel naar het licht toe. Het licht wordt sterker en sterker, het wordt zelfs zo sterk dat een witte schijn mij verblindt. Nadat ik mijn ogen weer open doe, begin ik te glimlachen. Nu zie ik alles en iedereen. Overal mensen, huilende gezichten van vreugde of verdriet, het maakt niet uit, ik geniet.. van al die mensen rond mij heen. Weeral zie ik een soort licht, mijn glimlach verdwijnt, net als alles en iedereen. Al die mensen verdwijnen in het licht dat ik zie. Er is gewoon niets meer, ik ben alleen. In de verte hoor ik een geluid, als ik goed luister, hoor ik dat het druppels zijn, telkens opnieuw en opnieuw. Ik wil weten wat er gaande is, dus wandel ik op het geluid af. Eenmaal aangekomen bij het geluid, zie ik wat het is. Het zijn tranen! Iemand huilt hier, maar wie? Terwijl ik nadenk voel ik nat op mijn wang. Het is een traan, het is mijn traan. Dit zijn mijn tranen, ik huil! Waarom huil ik, heb ik pijn? Ja, dat is het. Ik heb pijn...maar waar. Nergens zie ik een wonde, ik zie alleen een val. Ik val, ik val diep ergens in een put. Nu zit ik vast, vast in een diepe put. Opgesloten en alleen, proberen heeft geen enkel nut want ik kan gewoon nergens heen. Nog steeds zit ik vast, maar nu in een donker hol. Wat kan er nog gebeuren? Draaiend als een snelle tol...voel ik alles rond me verscheuren. Ik zit gewoon vast! Ik sluit men ogen en val in een diepe slaap, dromen doe ik niet... na een tijd voel ik mijn ogen open gaan, ik ben wakker. Maar...ik zit niet langer vast, ik zit op wolk. Ik ben vrij! Neen, ik ben niet vrij. Ik ben een ster, een ster die glittert en ik schijn. Ik schitter zo mooi, ik word bewonderd. Ik ben groot en ik ben klein en word door iedereen overdonderd, mijn schoonheid is mijn geloof. Elke keer opnieuw, al hopend dat ik niet uitdoof...helaas, te laat, weeral gedaan. Ik ben hopeloos.
Ik word zwart en plots val ik naar beneden, ik ga peilsnel. Ik ga dood. Of ben ik al dood?
Wat ben ik? Waar ben ik? Nee, sterker nog, Wie ben ik? Ik weet het niet, misschien moet ik op zoek gaan naar mezelf, naar hoe ik noem, hoe ik ben, hoe ik eruit zie. Waar moet ik dan beginnen en waar moet ik eindigen? Of is er geen begin en einde? Niet treuzelen, gewoon zoeken! Uren en uren loop ik te zoeken, naar mij, naar mezelf, naar ik! Maar die “ik” is niet te vinden.. Ondertussen wandel ik op een normale weg met veel gras, heel veel gras, bomen en bloemen, ja, bloemen in alle kleuren en geuren. Door het geluid van de fluitende vogels en het zicht van al het groen, voel ik me gelukkig. Met een grote glimlach blijf ik verder wandelen, alleen wandel ik nu sneller en sneller. Het lijkt zelfs of ik niet meer wandel, het lijkt zelfs of ik zweef. Ik kijk naar mijn beneden en zie dat ik niet meer wandel, zweven doe ik ook niet, ik vlieg, ik ben aan het vliegen! Het uitzicht is prachtig, zoiets ongelooflijk moois heb ik nog nooit gezien. Neen, ik vertraag, dat mag niet. Ik val...ik val naar beneden en heb niks om mezelf te redden. Ik zie de grond onder mij steeds dichter en dichter komen tot...BOEM!! Hier lig ik dan. Weeral eenzaam met niemand rond me heen. Maar nu geef ik op,ik kan niet meer. Ik lig daar maar te liggen en lig daar maar te niksen, toch heb ik nergens pijn. Ik begin te huilen, te huilen van verdriet. De tranen rollen van mijn wangen af tot in de grond. Plots zie ik, dat waar mijn traan is gevallen, er een bloem uitkomt. Ik zet me recht en zie dat die bloem een roos blijkt te zijn, ik vind ze zo mooi dat ik besluit ze mee te nemen. Dus graaf ik ze uit tot aan haar wortels en stop ze in mijn binnenzak en geef haar een naam, ze is gewoon “roosje”. Nu heb ik terug wat hoop gekregen en zal ik verder gaan met mijn zoektocht.
Ik zet me recht en begin te wandelen, ik wandel goed door. Ik wandel tot ik voel dat ik wegzink, een moeras heeft me gevangen. Stilletjes aan begin ik te zinken. Ik hou roosje goed vast. Zolang haar niks overkomt ben ik gelukkig. Het lijkt net of iemand me wil tegen houden om mezelf te vinden. Ik hou het niet lang meer, het moeras is al aan mijn schouders. Om er voor te zorgen dat roosje niks overkomt, gooi ik haar op het gras naast het moeras en laat mezelf wegzinken.
Het rare is dat ik niet meer zink, ik begin zelfs te stijgen, ik stijg zo hoog dat ik op het gras beland. Ik ben gered, mijn roosje heeft mij gered, ik hou van haar. Ik pak haar vast maar laat ze onmiddellijk vallen. Ik heb me gesneden, nee, zij heeft mij gesneden met haar doorns. Is het haar bedoeling dat ze me pijn doet, is roosje kwaad op mij. Ze begint te veranderen van kleur, haar mooie rood is bruin geworden. Ze laat me alleen, iedereen laat me alleen, ik ben alleen! Onzeker wandel ik verder tot, ik een ravijn zie. Nu denk ik, het is voorbij, ik zal mezelf nooit vinden. Ik loop en spring in de ravijn, ik laat me gaan. Ik spreid mijn armen en begin te zingen, te zingen van vreugde want ik weet dat na deze val alles voorbij is, pijn lijden zal ik nooit meer doen. Net voor ik val, begint alles duidelijk te worden. Ik moet helemaal niet op zoek gaan naar mezelf...mezelf zal ik nooit vinden. Ik denk te veel na ik was al heel die tijd mezelf, ik weet wie ik ben, ik ben gewoon ik! Ik ben ik die valt...ik ben gevallen, nu weet ik zeker dat ik dood ben. Dood vind ik niet erg, ik hou zelfs van dood want dan hoef ik me nergens zorgen over te maken. Nu ben ik eeuwig vrij...nu moet ik nooit meer kunnen, nu zit ik nooit meer vast, nu zink ik nooit meer weg, nu ben IK vrij!
Ik wandel, op wat ik wandel weet ik niet. Ik wandel in het donker en alleen. Als ik goed kijk, zie ik een licht, een groot licht. Ik wandel naar het licht toe. Het licht wordt sterker en sterker, het wordt zelfs zo sterk dat een witte schijn mij verblindt. Nadat ik mijn ogen weer open doe, begin ik te glimlachen. Nu zie ik alles en iedereen. Overal mensen, huilende gezichten van vreugde of verdriet, het maakt niet uit, ik geniet.. van al die mensen rond mij heen. Weeral zie ik een soort licht, mijn glimlach verdwijnt, net als alles en iedereen. Al die mensen verdwijnen in het licht dat ik zie. Er is gewoon niets meer, ik ben alleen. In de verte hoor ik een geluid, als ik goed luister, hoor ik dat het druppels zijn, telkens opnieuw en opnieuw. Ik wil weten wat er gaande is, dus wandel ik op het geluid af. Eenmaal aangekomen bij het geluid, zie ik wat het is. Het zijn tranen! Iemand huilt hier, maar wie? Terwijl ik nadenk voel ik nat op mijn wang. Het is een traan, het is mijn traan. Dit zijn mijn tranen, ik huil! Waarom huil ik, heb ik pijn? Ja, dat is het. Ik heb pijn...maar waar. Nergens zie ik een wonde, ik zie alleen een val. Ik val, ik val diep ergens in een put. Nu zit ik vast, vast in een diepe put. Opgesloten en alleen, proberen heeft geen enkel nut want ik kan gewoon nergens heen. Nog steeds zit ik vast, maar nu in een donker hol. Wat kan er nog gebeuren? Draaiend als een snelle tol...voel ik alles rond me verscheuren. Ik zit gewoon vast! Ik sluit men ogen en val in een diepe slaap, dromen doe ik niet... na een tijd voel ik mijn ogen open gaan, ik ben wakker. Maar...ik zit niet langer vast, ik zit op wolk. Ik ben vrij! Neen, ik ben niet vrij. Ik ben een ster, een ster die glittert en ik schijn. Ik schitter zo mooi, ik word bewonderd. Ik ben groot en ik ben klein en word door iedereen overdonderd, mijn schoonheid is mijn geloof. Elke keer opnieuw, al hopend dat ik niet uitdoof...helaas, te laat, weeral gedaan. Ik ben hopeloos.
Ik word zwart en plots val ik naar beneden, ik ga peilsnel. Ik ga dood. Of ben ik al dood?
Wat ben ik? Waar ben ik? Nee, sterker nog, Wie ben ik? Ik weet het niet, misschien moet ik op zoek gaan naar mezelf, naar hoe ik noem, hoe ik ben, hoe ik eruit zie. Waar moet ik dan beginnen en waar moet ik eindigen? Of is er geen begin en einde? Niet treuzelen, gewoon zoeken! Uren en uren loop ik te zoeken, naar mij, naar mezelf, naar ik! Maar die “ik” is niet te vinden.. Ondertussen wandel ik op een normale weg met veel gras, heel veel gras, bomen en bloemen, ja, bloemen in alle kleuren en geuren. Door het geluid van de fluitende vogels en het zicht van al het groen, voel ik me gelukkig. Met een grote glimlach blijf ik verder wandelen, alleen wandel ik nu sneller en sneller. Het lijkt zelfs of ik niet meer wandel, het lijkt zelfs of ik zweef. Ik kijk naar mijn beneden en zie dat ik niet meer wandel, zweven doe ik ook niet, ik vlieg, ik ben aan het vliegen! Het uitzicht is prachtig, zoiets ongelooflijk moois heb ik nog nooit gezien. Neen, ik vertraag, dat mag niet. Ik val...ik val naar beneden en heb niks om mezelf te redden. Ik zie de grond onder mij steeds dichter en dichter komen tot...BOEM!! Hier lig ik dan. Weeral eenzaam met niemand rond me heen. Maar nu geef ik op,ik kan niet meer. Ik lig daar maar te liggen en lig daar maar te niksen, toch heb ik nergens pijn. Ik begin te huilen, te huilen van verdriet. De tranen rollen van mijn wangen af tot in de grond. Plots zie ik, dat waar mijn traan is gevallen, er een bloem uitkomt. Ik zet me recht en zie dat die bloem een roos blijkt te zijn, ik vind ze zo mooi dat ik besluit ze mee te nemen. Dus graaf ik ze uit tot aan haar wortels en stop ze in mijn binnenzak en geef haar een naam, ze is gewoon “roosje”. Nu heb ik terug wat hoop gekregen en zal ik verder gaan met mijn zoektocht.
Ik zet me recht en begin te wandelen, ik wandel goed door. Ik wandel tot ik voel dat ik wegzink, een moeras heeft me gevangen. Stilletjes aan begin ik te zinken. Ik hou roosje goed vast. Zolang haar niks overkomt ben ik gelukkig. Het lijkt net of iemand me wil tegen houden om mezelf te vinden. Ik hou het niet lang meer, het moeras is al aan mijn schouders. Om er voor te zorgen dat roosje niks overkomt, gooi ik haar op het gras naast het moeras en laat mezelf wegzinken.
Het rare is dat ik niet meer zink, ik begin zelfs te stijgen, ik stijg zo hoog dat ik op het gras beland. Ik ben gered, mijn roosje heeft mij gered, ik hou van haar. Ik pak haar vast maar laat ze onmiddellijk vallen. Ik heb me gesneden, nee, zij heeft mij gesneden met haar doorns. Is het haar bedoeling dat ze me pijn doet, is roosje kwaad op mij. Ze begint te veranderen van kleur, haar mooie rood is bruin geworden. Ze laat me alleen, iedereen laat me alleen, ik ben alleen! Onzeker wandel ik verder tot, ik een ravijn zie. Nu denk ik, het is voorbij, ik zal mezelf nooit vinden. Ik loop en spring in de ravijn, ik laat me gaan. Ik spreid mijn armen en begin te zingen, te zingen van vreugde want ik weet dat na deze val alles voorbij is, pijn lijden zal ik nooit meer doen. Net voor ik val, begint alles duidelijk te worden. Ik moet helemaal niet op zoek gaan naar mezelf...mezelf zal ik nooit vinden. Ik denk te veel na ik was al heel die tijd mezelf, ik weet wie ik ben, ik ben gewoon ik! Ik ben ik die valt...ik ben gevallen, nu weet ik zeker dat ik dood ben. Dood vind ik niet erg, ik hou zelfs van dood want dan hoef ik me nergens zorgen over te maken. Nu ben ik eeuwig vrij...nu moet ik nooit meer kunnen, nu zit ik nooit meer vast, nu zink ik nooit meer weg, nu ben IK vrij!
20 feb 2005
- meld ongepast verhaal
-
evil me
zondag 20 februari 2005 20:46
wow... die is egt zo mooi... ik heb em helemaal gelezen ook al was t een beetje lang... eg super... zoiets kunne er egt nie veul... wow... meer kank eigk nie zeggen mja...
take care
bye xx Evil Me -
Gewoon ik
zondag 01 mei 2005 20:55
Ik vind em ook echt mooi!!
En je woonplaats... Kessel? In Limburg? Dan woon ik nml vlakbij...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 06 mrt 2006 Jij geeft me dit gevoel
- O 01 jan 2006 :( ( 1 )
- O 15 nov 2005 ...iets... ( 1 )
- O 14 nov 2005 verder gaan..
- O 13 nov 2005 gwn gedichtje.. ( 1 )
- O 11 nov 2005 us ( 1 )
- O 01 nov 2005 fuck it!
- O 20 okt 2005 Honderd procent
- O 19 okt 2005 I'm dying
- O 03 okt 2005 blauw van jou
- O 26 sep 2005 bang ( 1 )
- O 22 sep 2005 de roos
- O 22 sep 2005 .. ( 2 )
- O 22 sep 2005 waarom jij? ( 2 )
- O 22 sep 2005 ik mis je ( 2 )