Hoop

Hoop, verre misschien wel onmogelijke hoop. Terwijl het eigenlijk een keuze is.
Een keuze die jij moet maken, een keuze die ik al lang gemaakt hebt.
Een keuze voor iemand die altijd bang is voor keuzes. Iemand die denk ik al lang weet wat hij wilt.

Volgens mij weet jij al lang dat je verder wilt met mij.
Ik denk alleen dat je bang bent, bang om je huis te verliezen die je net met haar hebt. Voor het eerst een thuis, een thuis die jij zelf gecreëerd hebt. Een thuis waar al je zuur verdiende geld in zit. En toen opeens waren wij daar en stond alles op zijn kop. Ik hoop en bid elke dag dat dit zo moet zijn. Dat wij eerst alles moesten verliezen om elkaar te vinden.

Het gevoel wanneer ik samen met jou ben is niet te beschrijven. Alles in jou is liefde voor mij. Alles ademt liefde en passie. Ik wil het liefst elk moment bij jou zijn. Het kind in jou wat zo veel schade heeft opgelopen, dat kind herken ik in mijzelf. Ik heb het kind in mij kunnen troosten en in mijn armen kunnen sluiten. Ik wil jouw gids zijn in dit proces. Ik wil je met alles helpen, ik wil er voor je zijn in alles wie je bent en wilt zijn of worden. Ik wil er onvoorwaardelijk voor je zijn.

Ik geniet zo van wie je bent, de serieuze man maar ook het kleine kind met stomme grapjes die ik stiekem zo leuk vind. Dat je mij laat zijn wie ik ben. ´Ik wil dat je jezelf bent dat vind ik zo leuk aan jou´ Terwijl er altijd aan mij verteld is dat ik te druk ben, dat ik teveel ben.

jij bent de eerste die mij niet heeft laten gaan toen tijden moeilijk waren voor mij. Toen ik bang was en wou rennen hield jij mij tegen, je pakte mij vast en liet mij voelen hoe het is als iemand blijft. Voor het eerst was er iemand onvoorwaardelijk voor mij.

Gisteren was ik bang, ik was zo bang. Jij was afgesloten, zat in je gedachtes verzonken. Ik ging op de vlucht stand, was bang dat je mij niet meer wou. Dat je dacht ´ ik heb een fout gemaakt´ Ik koos er voor om de confrontatie aan te gaan en dan maar alles op het spel te zetten. ´vertel wat er is ook als het betekend dat het niet leuk voor mij is´ je keek mij aan en brak, het heeft niks te maken met ons. Ik ben zo zenuwachtig en bang voor die eventuele nieuwe baan. Voor het gesprek met de psycholoog die positief of negatief advies geeft. Ik keek je aan en was met stomheid geslagen. ´is dat waar je mee zit?, lieve schat jij bent de beste, jij wordt het gewoon' Je liet je vallen in mijn armen en ik mocht je vast houden.

Ik mocht de kwetsbare en breekbare jou vast houden. Ik mocht je veilige haven zijn, de haven waarin de stom gaat liggen. Waarin je even onbreekbaar bent door liefde.
Ik hield je zo stevig mogelijk vast en kon alleen maar vertellen waarom jij de beste bent. En dat als ze jou niet aannemen dat hun lost is. En niet die van jou, dat je goed bent zo als je bent en dat je alles kan worden wat jij wilt. Ik voelde de rust terug keren in jou en je hoofd.

Ik keek je aan en kreeg een kus, 'sorry dat ik je kut heb laten voelen en dat je dacht dat het om jou ging' ik kon alleen maar zeggen dat het oké is, maar dat je moet praten als er wat is, het lucht toch op? vroeg ik aan je. 'ja, dat doet het wel'.
Praat dan met mij, en niet alleen over koetjes en klafjes maar wat je echt bezig houd in je koppie.
je knikte en pakte mijn gezicht, ik kreeg een kus vol liefde.


Vandaag heb ik z'n fijne dag met je gehad, ik heb met je gezongen en samen gedanst op ons valse gekakel. Ik danste voor het eerst met iemand op mijn valse gekakel, jij was die gene die dat met mij wou. Je liet mij rondjes draaien om mijn eigen as, en ik mocht terug komen in je armen. Het ging nergens over, het was een stom dansje, maar voor mij was het zo veel.

Je wachtte mij op in de gang en pakte mij vast om mij vervolgens naar een afgelegen plekje te brengen. Je pakte mij vast en zoende mij, je pakte mijn gezicht en drukte je lijf tegen de mijne. Ik kon bijna niet geloven dat je het 'meende' Ik dacht je gaat zo lachen en loopt weg. Maar ik was met stomheid geslagen dat je het meende.

de seks met jou is met zo veel liefde en passie, ik heb dit nog nooit mee mogen maken met iemand. En ik wil dat het nooit meer stopt. Als je mijn voorhoofd kust, als je mij vast pakt of van achteren omhelst. Ik kan huilen als ik er aan terug denk. Huilen van geluk maar ook van angst dat ik dit misschien allemaal weer kwijt kan raken.

Ik wil mij zo graag beschermen voor deze gevoelens, maar hoe moet dat als ik dit voor het eerst zo sterk voel bij iemand. Vandaag in de gang liet ik je sleutels vallen, je zei voor de grap laat maar liggen die heb ik over een maand toch niet meer nodig. Ik zei 'zal ik er maar naast gaan liggen want mij ben je over een maand ook weer vergeten' Ik wou doorlopen en het gesprek als een 'grapje' verlaten. Je draaide je om en zei 'waar denk je nu naar toe te gaan? kom terug' Ik zei ik ga de was doen. Je pakte mij vast en pakte mijn gezicht vast ' ik kan over een maand wel weg zijn maar ik laat jou niet meer gaan' Ik schrok zo erg van je reactie en wist niet wat ik moest zeggen. Ik zei 'Je kan nu moeilijk wat anders zeggen' Je kneep mijn wangen samen en zei 'Waarom vul je dat zo in? Dat is namelijk niet zo ik ben echt gek op je'

Ik kon wel huilen, ik pakte je vast en je kneep mij dicht tegen je aan.
Alles wat er bestaat of niet bestaat, alsjeblieft, alsjeblieft, laat dit zijn tussen ons. Laat ons samen zijn, Ik wil dit niet kwijt. Ik wil dit voor altijd.