Huilbui

Gisteren moest ik even in het dorp zijn om wat dingen te regelen en boodschappen te doen. Mijn zusje fietste met mij mee. Ik wist een korte weg, maar mevrouw moest anders rijden. Laat me dus superver omrijden. Ik al pissig omdat ze weet dat het fietsen nog niet zo goed gaat. Dan tijdens boodschappen doen loopt ze te zeuren dat ik de tassen moet tillen, terwijl ik dat nog niet mag. Vervolgens drukt ze me bij de kassa helemaal tegen de kassa aan, omdat ze er langs wil. En bedankt weer!

Thuis aangekomen ben ik helemaal kapot en wil ik even gaan zitten... Madame wordt boos omdat ik de boodschappen niet opruim. Ze valt ontzettend tegen mij uit. Ik leg uit dat ik hartstikke moe ben. Ze wordt nog bozer, zij is ook moe. Damn... voor haar is het een klein stukje, stelt niks voor. Ik ben anderhalve week geleden geopereerd! Ze negeert me verder en gaat weg.

Als ze weer terugkomt, ruimt ze de boodschappen op en bied haar excuses aan. Ze vond dat ze te ver was gegaan. Op haar eigen manier probeerde ze het toch nog goed te maken, door te vragen of ik nog wat drinken ed wilde. Ze loopt naar boven en ik krijg huilbui.. Fijn!

Even voelde ik me klote doordat het niet gaat zoals ik wil... tuurlijk het is nog geen 2 weken terug, maar ik zou zoveel willen doen!
Alle dingen die me tegen staan:

- niet kunnen drinken wat ik wil
- constant vitamines moeten slikken
- kapot zijn van een klein stukje fietsen
- niet kunnen eten wat ik wil
- anderen wel hetgeen zien eten wat je graag wilt
- niet normaal kunnen bewegen
- hulp moeten vragen
- niks te doen hebben overdag

Op dat moment had ik even heel erg spijt van de operatie, maar nu ik er weer normaal over na kan denken, ben ik er wel blij mee. Het gaat inmiddels beter, ik houd vast voedsel goed binnen. Ik weet nu wat ik wel en niet kan drinken. Het bewegen gaat steeds beetje beter. En bovendien. Ik ben al 7,5 kilo kwijt! Tuurlijk is het geen gemakkelijke weg, ik wil ook veel te snel. Maar uiteindelijk word ik er alleen maar beter op.