Huilbuien
Daar lig je dan in bed, om 2.00u 's nachts, te huilen om iets wat over een jaar pas plaats gaat vinden..
Ik dacht echt dat ik het al meer een plekje gegeven had maar het elke keer als ik er aan denk dat L. volgend jaar, een heel jaar in New York zit, breekt m'n hart.
Tijdens onze laatste ruzie heb ik gezegd tegen een vriendin dat ik hem desnoods zelf wel erheen zou vliegen "Maar oprotten zou die.." - Tuurlijk meende ik daar geen reet van. Het liefst heel diep van binnen (Nog dieper dan mijn mening dat ik vind dat ie moet gaan) wil ik hem het liefst opsluiten....
Waarom heb ik het er nu weer zo moeilijk mee? Ik wil gewoon blij kunnen zijn en niet elke keer als L er over begint dat mijn gezicht vertrekt en ik m'n best moet doen om leuk te reageren. Ik vind het zo gemeen van mezelf...
Maar als ik er aan denk, of iets hoor wat er op lijkt springen de tranen al in m'n ogen
InsecureMe, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende