Huilen
Sinds lange tijd heb ik vandaag weer eens gehuild, wat zeg ik, ik ben nog bezig. Ik huil van binnen en van buiten. Sinds nog langere tijd heb ik vandaag ook mijn stem verheft in een niet al te positieve zin.
Ik was ten uiterste geagiteerd en dat werd alleen maar erger. Zinloze discussies die over en weer gingen. Discussies die er uiteindelijk alleen maar om draaide, om de woorden op elkaar af te stemmen, overstemden mijn beleefwereld. Er was teveel informatie, er spelen teveel dingen op de achtergrond op het moment en het eindresultaat was dat er iets knapte.
Ik begon te schreeuwen en liep daarna weg. Vanaf dat moment ben ik aan het huilen en besefte ik alleen maar meer dat ik degene ben, die inderdaad de issues heeft. Dat ik schijnbaar maar alle aandacht nodig heb. Terwijl ik tegen niemand werkelijk vertel, wat er aan de hand is.
Morgen zal ik maar eens opbellen om mijn excuses aan te bieden, want nu heb ik mezelf niet in de hand. Bovendien kan ik mezelf ook nog eens lekker omwentelen in zelfmedelijden, want dat is toch waar ik voor leef?
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende