Huisgenoot
Manmanmanman. Hoe mensen kunnen veranderen. Vorige keer schreef ik over mijn planning om keuzes te maken en dingen weg te doen die me ongelukkig maakte. Mijn huisgenoot is daar wel een erg lastig voorbeeld van. We hebben een gedeeld huurcontract, dus die kan ik niet zo maar op straat zetten.
Intussen woon ik bijna een jaar op dit adres. Het is een fantastische kamer, groot, toplocatie en betaalbaar. Ik heb er lang naar moeten zoeken maar ben er echt helemaal tevreden mee. Eerst woonde ik er met een internationale studente die ik nog niet kende. Het was een stil, rustig, maar aardig meisje. Zij was vaak aan het studeren op haar kamer, dus we hadden niet superveel contact, maar het contact dat we hadden was goed. Af en toe samen eten, niet al te diepgaande gesprekjes, maar wel gezellig en altijd op een positieve manier. Nooit problemen in ieder geval. Ook met mijn oude huisgenoten heb ik nooit problemen gehad, met de één heb je uiteraard een wat betere klik dan met de ander, maar het was altijd op z'n minst "gewoon gezellig".
Toen ik in dit huis kwam wonen wist ik wel dat de internationale studente binnen een paar maanden zou afstuderen en terug naar haar thuisland zou verhuizen. Ik was hier wel blij mee, omdat het me leuk leek om zelf een keertje mijn huisgenootje te kunnen kiezen. Er is toen een vriendinnetje van me bij me komen wonen. Ik keek daar enorm naar uit. Haar kende ik ook nog niet eens zo heel lang, maar we hadden gewoon vanaf moment één een supergoede klik, konden over alles praten etc. etc.
Helaas is die euforie snel omgeslagen. Nu ze met me in huis woont blijkt ze echt vreselijk. We hebben meerdere malen ruzie gehad over dingen die op zichzelf niet eens zo'n groot probleem zijn, maar vooral het feit dat ze niets van me aanneemt, geen excuses aanbiedt en enorm agressief en aanvallend reageert op alles doet alles escaleren.
Waar het op neerkomt is dat zij in principe veel domme huiselijke, maar ook sociale fouten maakt en bovendien haar zin erg doordramt. Ik moet toegeven, ik ben niet enorm zeker van mezelf, dus misschien zou ik op sommige punten iets harder "nee" kunnen zeggen als ik het er eigenlijk niet mee eens ben, maar als je vrienden (of huisgenoten) bent is het toch normaal dat je luistert naar wat die ander te zeggen heeft, aan tegenargumenten, ook als diengene niet koppig of zeker genoeg is om alleen maar nee te roepen. Ergens over praten moet kunnen.
Wat betreft de fouten kun je misschien zeggen dat ik daar geen last van heb, maar dat is dus niet het geval. Ik heb er wel degelijk last van als zij de magnetron laat smelten omdat ze er een metalen pan inzet, dat ze nooit bedenkt dat ze misschien eens toiletpapier moet kopen als dat op is (en ik vervolgens zonder op het toilet zit, terwijl ik het elke keer al koop), of als ze als ik thuiskom met een vriendinnetje vraagt of zij wat wil drinken en mij geen blik waardig keurt. Of als ze iets wat ik in vertrouwen verteld heb doorvertelt, ook nog aan een persoon die heel dicht bij het onderwerp staat.
Zoals ik al zei, opzich geen onoverkomelijke dingen. Er kan over gepraat worden. Maar van haar uit blijkbaar niet.
Na knallende ruzies heb ik al mijn eer opzij gezet en nog één keer geprobeerd met een schone lei te beginnen. Tot overmaat van ramp neemt zij daarin de rol aan van het slachtoffer die "niet weet of ze dat wel kan", maar ook voorlopig niet wil verhuizen.
De sfeer in huis is echt dramatisch, maar ik heb zo veel moeite gedaan voor dit plekje dat ik zelf ook niet weg wil. Weet iemand raad?
Intussen woon ik bijna een jaar op dit adres. Het is een fantastische kamer, groot, toplocatie en betaalbaar. Ik heb er lang naar moeten zoeken maar ben er echt helemaal tevreden mee. Eerst woonde ik er met een internationale studente die ik nog niet kende. Het was een stil, rustig, maar aardig meisje. Zij was vaak aan het studeren op haar kamer, dus we hadden niet superveel contact, maar het contact dat we hadden was goed. Af en toe samen eten, niet al te diepgaande gesprekjes, maar wel gezellig en altijd op een positieve manier. Nooit problemen in ieder geval. Ook met mijn oude huisgenoten heb ik nooit problemen gehad, met de één heb je uiteraard een wat betere klik dan met de ander, maar het was altijd op z'n minst "gewoon gezellig".
Toen ik in dit huis kwam wonen wist ik wel dat de internationale studente binnen een paar maanden zou afstuderen en terug naar haar thuisland zou verhuizen. Ik was hier wel blij mee, omdat het me leuk leek om zelf een keertje mijn huisgenootje te kunnen kiezen. Er is toen een vriendinnetje van me bij me komen wonen. Ik keek daar enorm naar uit. Haar kende ik ook nog niet eens zo heel lang, maar we hadden gewoon vanaf moment één een supergoede klik, konden over alles praten etc. etc.
Helaas is die euforie snel omgeslagen. Nu ze met me in huis woont blijkt ze echt vreselijk. We hebben meerdere malen ruzie gehad over dingen die op zichzelf niet eens zo'n groot probleem zijn, maar vooral het feit dat ze niets van me aanneemt, geen excuses aanbiedt en enorm agressief en aanvallend reageert op alles doet alles escaleren.
Waar het op neerkomt is dat zij in principe veel domme huiselijke, maar ook sociale fouten maakt en bovendien haar zin erg doordramt. Ik moet toegeven, ik ben niet enorm zeker van mezelf, dus misschien zou ik op sommige punten iets harder "nee" kunnen zeggen als ik het er eigenlijk niet mee eens ben, maar als je vrienden (of huisgenoten) bent is het toch normaal dat je luistert naar wat die ander te zeggen heeft, aan tegenargumenten, ook als diengene niet koppig of zeker genoeg is om alleen maar nee te roepen. Ergens over praten moet kunnen.
Wat betreft de fouten kun je misschien zeggen dat ik daar geen last van heb, maar dat is dus niet het geval. Ik heb er wel degelijk last van als zij de magnetron laat smelten omdat ze er een metalen pan inzet, dat ze nooit bedenkt dat ze misschien eens toiletpapier moet kopen als dat op is (en ik vervolgens zonder op het toilet zit, terwijl ik het elke keer al koop), of als ze als ik thuiskom met een vriendinnetje vraagt of zij wat wil drinken en mij geen blik waardig keurt. Of als ze iets wat ik in vertrouwen verteld heb doorvertelt, ook nog aan een persoon die heel dicht bij het onderwerp staat.
Zoals ik al zei, opzich geen onoverkomelijke dingen. Er kan over gepraat worden. Maar van haar uit blijkbaar niet.
Na knallende ruzies heb ik al mijn eer opzij gezet en nog één keer geprobeerd met een schone lei te beginnen. Tot overmaat van ramp neemt zij daarin de rol aan van het slachtoffer die "niet weet of ze dat wel kan", maar ook voorlopig niet wil verhuizen.
De sfeer in huis is echt dramatisch, maar ik heb zo veel moeite gedaan voor dit plekje dat ik zelf ook niet weg wil. Weet iemand raad?
09 dec 2016
- meld ongepast verhaal
-
Psyche (opgeheven op 09-05-2021)
vrijdag 09 december 2016 22:09
Tja.. wachten tot ze weggaat is het enige ben ik bang.
Of nog meer proberen de relatie te lijmen...
Misschien subtiel haar aan iemand andere koppelen
-
st-ar
zaterdag 10 december 2016 09:24
Ik heb een zelfde soort situatie gehad. Mijn huisgenoot ging uiteindelijk na twee jaar weg (gelukkig).
Misschien kunnen jullie regels opstellen en deze ook opschrijven? Het is misschien een beetje kinderachtig, maar als je met elkaar in een huis woont lijkt mij dat vrij logisch. Alleen al voor praktische dingen, zoals wat wie koopt wanneer het wcpapier. Ik denk ook dat het heel belangrijk is om heel duidelijk je grenzen aan te geven, ik had hier persoonlijk ook moeite mee. En dacht ook vaak, ja je hoort toch gewoon rekening met elkaar te houden en ging me dan nog meer irriteren aan mijn hg. Maar sommige mensen begrijpen dat gewoon niet. En bij die mensen is het erg belangrijk om op je grenzen te blijven staan.
Succes en sterkte! -
Samsalabam
zaterdag 10 december 2016 17:14
Ik heb ook een huisgenoot die volgens mij zelf gewoon niet in ziet dat ze niet zoveel doet in het huishouden. Als zij een keertje de vaatwasser uitruimt heeft ze weer genoeg goede karma-gevoel voor twee weken, zeg maar. Ze zegt wel vaak dat ze het fijn vind om in een schoon en opgeruimd huis te leven, en dat ze blij is dat 'we met huisgenoten leven die daar allemaal een zelfde beeld bij hebben', dus ze heeft echt niet echt door dat wij daar wel iets meer in bijdragen dan zij.
Daarom heb ik me bedacht dat je eraan ergeren dat ze niet zoveel doet meer energie kost dan om mensen nieuwe structuur aan te leren. Want nieuwe dingen aanleren vinden mensen al moeilijk bij zichzelf, laat staan als jij het voor ze moet doen. Dat is gewoon niet te doen.
Dat heb ik mezelf wel even aan moeten leren. Maar sindsdien gaat het een stuk beter. Ik kan haar corvee in een half uurtje doen, of me urenlang boosmaken en voorbereiden hoe ik kan gaan zeggen dat ze het alweer niet gedaan heeft. Wat kost mij nou uiteindelijk de meeste moeite en energie? Juist ja.
Mijn tip is dus: Probeer probleemoplossend te denken, zonder haar als het probleem dat 'gefixt' moet worden te zien. Dat lukt toch niet. Dus over het wc-papier dilemma: Als mede-solo-papier-inbrenger kan ik je de tip geven om in een kastje op je kamer altijd een of twee rollen te zetten, zodat jij altijd nog wat hebt staan als de gemeenschappelijke voorraad op is. Dan is het verder haar probleem. Mag ze wat aan doen, maar daar hoef jij dan niet van uit te gaan. Als jij je eigen voorraad moet aanbreken weet je in ieder geval dat het voor jou wel weer tijd is om nieuwe te kopen.
In mijn vorige huis was het een soort van standaard dat we met z'n vieren elke avond zouden eten, tenzij er mensen niet zijn. Alleen was iedereen altijd te verdomd om te koken. Weer was het zoveel fijner om het toen gewoon bij mezelf te houden in plaats van maar te hopen dat mensen veranderen. Ik was het zat om zo vaak voor hen te koken omdat zij er geen zin meer in hadden, dus ik kookte gewoon af en toe voor mezelf en vriesde dan een paar porties in. Als ik om zes uur - half zeven nog niets had gehoord dat iemand anders ging koken, haalde ik gewoon wat uit de vriezer. Het geeft je zoveel rust in je hoofd om alles gewoon bij jezelf te houden, en alles wat zij doen als bonus te zien in plaats van je zo vreselijk druk te maken om alles wat ze niet doen. -
rosannemarit
zaterdag 10 december 2016 23:44
Fijn om te lezen dat ik in elk geval niet de enige ben met dit "probleem". Ik voel me af en toe wel een beetje een zeikerd al ik me denk dat al de kleine dingetjes de reden kunnen zijn voor zo veel irritatie, maar ik denk dat het precies is zoals @Samsalabam zegt: je eraan ergeren en hopen dat ze dingen gaat leren kost inderdaad een hoop energie. Intussen eten we al niet meer samen en doe ik inderdaad mijn best zo veel mogelijk dingen gewoon voor mezelf te doen ja. Toch wel erg jammer dat de irritaties en spanningen van samen in huis wonen zo hoog op kunnen lopen dat de band die je aanvankelijk had ervan kapot gaat. Echt gezellig gaat het de komende tijd in ieder geval niet worden vrees ik, maar ik zal er in ieder geval alles aan doen om er het beste van te maken!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 jan 2020 Hoe moet je relaxen dan? ( 2 )
- O 17 apr 2017 Pasen bij het thuisfront ( 5 )
- O 12 apr 2017 Vlaag van motivatie ( 5 )
- O 11 apr 2017 Vandaag ( 1 )
- O 11 apr 2017 Positiviteit en pornoambities 18+ ( 8 )
- O 09 apr 2017 Constructief denken ( 1 )
- O 17 feb 2017 Plannen ( 1 )
- O 09 feb 2017 Positiviteit ( 1 )
- O 09 feb 2017 Zelfbedrog
- O 29 jan 2017 Hard to get spelen zonder een lul te zijn. ( 4 )
- O 22 jan 2017 Proust
- O 23 dec 2016 Keuzes, ambities en angsten ( 2 )
- O 17 dec 2016 Het gras is altijd groener aan de overkant ( 3 )
- O 16 dec 2016 Dag Stress ( 1 )
- O 11 dec 2016 Sunday Vibes ( 1 )