Hulpeloos vastliggen in bed

Er zijn 2 duidelijke nadelen aan een schattig, klein meisje zijn: 1) je wordt leuk gevonden door *gruwel* kinderen en 2) je bent kwetsbaar.

Ik lag vannacht klem
Mijn vriend had zo heel lief zijn arm om me heen, maar hij was diep in slaap en dan heb ik dus niet de kracht om zijn arm omhoog te duwen en mezelf te bevrijden.

Ik hoop niet dat hij ooit besluit dood te gaan in die positie of simpelweg zijn bewustzijn verliest of verlamd raakt of whatever, want dan vinden ze 2 lijken in ons bed. En de politie kan dan hun kop breken over "hoe dit heeft kunnen gebeuren", bij deze weten jullie de gouden tip

Het komt ook regelmatig voor dat ik hem wakker moet maken zodat hij me vrijwillig los kan laten, want op een andere manier kom ik echt dat bed niet uit :'
"Liefje? .... Liefje? .... Liefje!!"
"Mm hmm?"
"Ik moet er uit...."
"Hmm? Oh..." en dan haalt hij met veel tegenzin zijn arm als een slagboom omhoog en kan ik "ontsnappen" aan zijn liefde

Vroeger, toen wij nog een jong, pril stelletje waren, lagen we elke nacht zo. En dat vond ik heerlijk! Ik voelde me zo geliefd en zo veilig met zijn sterke arm om me heen!
Maar ik ben geen jonge blom meer. Ik heb nu last van allerlei pijntjes. Ik lag vast in 1 positie maar mijn been deed zeer en mijn arm dreigde te gaan slapen, dus ik wilde draaien... maar krijg dat maar eens voor elkaar als je in de houdgreep ligt!

Ik draaide van mijn zij op mijn rug, maar dat was een fout die ik niet had moeten maken. Ik kan namelijk niet zo goed ademen momenteel door een zware verkoudheid. En nu lag die zware arm ook nog precies op mijn longen te drukken! Lag ik daar met moeite naar adem te happen. U kunt u mijn penibele situatie voorstellen?
Maar ik wilde hem niet wakker maken want hij voelt zich ook niet helemaal lekker en hij heeft zijn slaap nodig...

Niet dat ik zelf zo in slaap kon komen. Ik lag vet ongemakkelijk onder hem (hoesten is trouwens ook heel vervelend als er iets zwaars op je borst ligt en je met geen mogelijkheid een beetje rechtop kunt gaan zitten ) en ondertussen maakten mijn hersenen overuren. Vet chaotische gedachten die van het ene onderwerp zo in een compleet ander onderwerp overgingen nog voordat gedachte 1 "af" was zeg maar. En extreem bipolair ook weer: van "ik ben best blij met mezelf" naar "ik wil dood" in 1 seconde en dan weer naar neutraal. Op zo'n moment ben ik er dus weer van overtuigd dat er echt iets niet klopt aan mij, dat er echt iets mis is en dat het nooit meer goed komt. Onmogelijk om in die staat rustig in slaap te dommelen ook. Normaal gesproken zou ik even uit bed zijn gestapt en naar beneden gaan. Even wat afleiding opzoeken en daarna dat in-slaap-komen een nieuwe poging gunnen... maarja: ik lag vast!

Na verschillende moeilijke draaipogingen liet mijn vriendje me toch los en ben ik op een of andere manier toch in slaap gekomen.

Er zijn nachten dat hij met zijn rug naar me toe gekeerd ligt te ronken en dan smacht ik echt naar die arm om me heen! En dan zijn er nachten zoals deze...

First world problem? Ik ben wel heel blij met zijn liefde hoor! Maar ik hoop dat het nooit tot onze gezamenlijke dood leidt... hoewel dat natuurlijk wel de meest romantische dood ooit zal zijn!