I feel like a prisoner

M'n ouders geven me dus echt geen ienieminiebeetje vrijheid. M'n zusje mag lekker op kamp, vinden ze niet erg. Moet ze een keer ergens heen? Tuurlijk, m'n ouders brengen haar wel ff. Maar ik, wil ik 1x logeren? of gewoon afspreken? NEE THURA, JE MAG NIET!
Lekker joh, zulke ouders! Vind je het gek dat ik bijna non-stop achter m'n laptop zit, en bijna het huis niet meer uitga, alleen maar voor school en werk??

Dat was dus precies hoe ik me vandaag voelde. Een vriendin smste me of ik morgenavond kon komen logeren, samen met nog een andere vriendin. Ik durfde het dus echt niet aan m'n vader te vragen, want ik was al vrij zeker van het antwoord. Uiteindelijk toch gedaan, en ik kreeg meteen weer een kwade reactie: DAAR HEB JE JE ANTWOORD AL OP GEKREGEN! NEE!! Ik dus meteen weer mega chagrijnig en verdrietig. Waarom kunnen m'n ouders me nou niet een beetje vrijheid geven? Ik snap best dat ze bezorgd zijn enzo, maar er gebeurd toch niks (wss)! En ze lopen ook altijd te zeuren over het brengen/ophalen van mij naar een vriendin. Terwijl, als m'n zusje eens naar de andere kant van de provincie moet om te tafeltennissen, dan kunnen ze ineens wel rijden.

Ik kan er gwn echt niet meer tegen, ik wou dat ik gewoon normale ouders had die niet zo'n drama maken over de kleinste dingen