I miss the OLD you

I look at your pictures and I think.. why?

Stiekem hoop ik, heel stiekem hoop ik, dat je dit gaat lezen. Maar ik vrees dat je dat niet doet. Je voelt je tegenwoordig te goed voor dit soort dingen. Gevoelens opschrijven hoeft waarschijnlijk niet meer, because you have her.

Zo lang hebben we samen opgetrokken. Ik kon altijd bij je terrecht. Jij altijd bij mij. 's Avonds belden we elkaar op om iets leuks te gaan doen.

You're so changed.

Sinds mijn verjaardag, December dus, spreek ik je niet meer. De weken daarvoor gingen al niet lekker. We hadden vaak ruzie, we verschilden van mening, we spraken minder af. We hadden allebei ons eigen leven, met onze eigen vrienden. Tot December toe ging het goed.

Je brak me, op mijn verjaardag. Ik weet niet eens waarom, ik weet niet eens waarvoor. We hadden het super gezellig met z'n allen. Grote groep vrienden in de Serre bij ons thuis. De drank ging hard en er schoven steeds meer mensen bij. Het was gewoon érg gezellig.

Mijn kleine (hij is 15, maar voor mij nog altijd mijn kleine neefje) neefje kwam naar me toe. Hij wilde me spreken zei hij. Ik zal maar niet zeggen hoe hij haar noemde, dat doet er ook niet toe, maar hij vertelde dus dat ze mijn telefoon na zat te checken. Wat ze daarbij zei heeft me de hele avond aan het denken gezet. "Ik vertrouw haar niet meer, dus ik ben even haar telefoon aan't checken.".

Sinds die avond spreek ik haar niet meer. Ik heb me de rest van de avond rot gevoeld. Vooral als ze dan onschuldig aardig tegen me ging doen. Alsof er niks aan de hand was en ik nog steeds een van haar beste vriendinnetjes was. Zoals ik al zei ging het al wat langer niet erg lekker. Ik mocht haar vrienden totaal niet en sinds het uit was met haar vriend ging ze naar mijn idee de verkeerde kant op. Dit was natuurlijk totaal geen reden om de vriendschap te beëindigen, maar haar uitspraak op mijn verjaardag wel.

Ik was het zat. Ze kon vertrekken. Ik wilde mijn verjaardag niet verpesten, dus heb haar gewoon laten blijven. Maar de dag erna heb ik haar gezegd wat ik ervan vond en ben ik weggegaan. Sindsdien, hebben we nooit meer iets gezelligs gedaan of gezellig gekletst.

1 Gesprek heb ik daarna met d'r gehad. Ze zag dat het uit was met mijn (ex) vriend. Ze was erbij toen ik hem leerde kennen, dus ze wist vrij goed hoe het allemaal in elkaar zat. Ze wilde weten hoe het in elkaar zat en ik vertelde haar natuurlyk het hele verhaal. Zoals vroeger (want ja, zo voelt het) luchtte ik mijn hele hart bij d'r. Ik vond het leuk weer is met d'r te praten. Ik had d'r niet moeten vertrouwen...

Volgende dag op school hoorde ik van een goede vriend van me dat ze mijn hele story had verteld in het plaatselijke café. In een groepje van de sportclub heeft ze al mijn privatstuff lopen vertellen, waarschijnlijk niet op een erg positieve manier.

Ik was zó boos. Het liefst had ik haar meteen gebeld en haar helemaal de grond in gescholden. Ik vond het zó niet-fair. Vroeger had ze dit nooit gedaan, waarom nu wel?

Ik heb pas nog een gesprek gehad met d'r ex op msn. Hij vertelde dat hij d'r mist. Ik heb hem gerustgesteld. Sinds het uit is is ze veranderd. Ik heb hem verteld dat ik ook graag 'de oude haar' terug wil. Maar ik zie het somber in.

Ik mis de leuke dingen die we samen deden. Ik mis het samen uitgaan om daar de jongens te checken. Ik mis de gezelligheid die we bijvoorbeeld ook op vakantie hadden.