I really need to see a psychologist

Ik heb niet snel dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Ik voel zo veel overwerkt verdriet. Gisteren avond zag ik je weer voor het eerst sinds een lange tijd. Je kwam binnen en iedereen vroeg je naar net gekochte huis. Je vertelde samen met haar hoeveel jullie aan het klussen zijn. Ik wou het helemaal niet horen het deed pijn. Ik probeerde een neutrale houding aan te nemen. Er werd nog even door gepraat over het onderwerp en daarna werd er een kaartspel gespeeld. Tijdens dit spel zocht J nul interactie met mij op. Normaal gesproken deed hij dit wel.

Na het spel kwamen meer vrienden langs ik bleef de hele avond zitten op de plek op de bank waar ik zat. J zat tegenover mij. Ik probeerde af en toe zijn blik te door kruizen maar dit gebeurde niet. Je keek geen een keer mijn kant op. Je was druk met je vriendin en anderen om je heen. Normaal gesproken vind je het dan een perfect moment om te kunnen kijken.

Ik bleef zitten en probeerde plezier uit te stralen ik lachte, danste en zocht interactie met de anderen op. Maar stiekem observeerde ik J.

Naarmate de tijd later werd gingen er steeds meer mensen weg. De vriendin van J ging tussen zijn benen zitten. Ik zag ze zo samen zitten en ik voelde zo veel boosheid door mijn lijf stromen zo veel emoties kwamen los. Vroeger zat ik altijd zo bij hem. J sloeg dan zijn armen om mij heen of ik kreeg een kus in mijn nek. Ik voelde aan alles in mijn lijf en hoofd dit is niet oke meer. Van deze gevoelens moet ik bevrijd worden. Ik kan niet langer met deze gevoelens lopen.

Al deze jaren van verdriet en onmacht eisen hun tol. Ik wil dit los laten. De herinnering mag blijven maar de lading moet er af. Ik wil door met R. Maar door J blijft er altijd een stuk van mijn hart wat direct terug zou gaan.

Rond het einde van de avond sprak ik J nog even. Hij was jarig geweest en ik gaf hem drie kussen. We hadden nog een kort gesprek en moesten lachen. Hij ging naar huis met haar en wenste mij een fijne vakantie.

Mijn hoofd is zo moe..