Doctor

I need a doctor.

Hoe meer ik van jou ben gaan houden hoe meer ik mezelf kwijt raak.
Die momenten dat ik even bij je ben voel ik me zo gelukkig maar ook zo onzeker.

Jij staat daar als een enorm gebouw en ik ? Ik sta daar als een zielig boompje die niet groeit. Ik laat me mee sleuren door emoties.

Het eerste wat de doctoren zeiden ? Zolang jij je gelukkig voelt voel je je ook gezond. En ze hadden gelijk als ik me gelukkig voel heb ik bijna geen pijn. Voel ik me ongelukkig ? Dan ga ik kapot.

Ik wou dat ik weer normaal kon leven. Leven zoals iedereen. Gewoon. Leven zoals iedereen van mijn leeftijd. Iedereen om me heen is gezond en kan doen wat die wilt.

En ik? Ik moet rekening houden met alles. Als ik buikpijn heb moet ik blijven liggen. Als ik me benen niet meer voel moet ik blijven liggen. Als ik me armen niet voel ? Ja dan moet ik blijven liggen.

Ik wil niemand laten zien hoe het echt met me gaat. Niemand hoeft medelijden te hebben. Zij kiezen ook niet voor iemand die ziek is. Hun leven gaat door ook als ik er niet meer ben. Zij krijgen een baan misschien een gezin en een lang gelukkig leven.

En ik mag weg rotten in een kist. Misschien word ik wel beter. En dan ? Dan blijf ik steeds weer foute keuzes maken. T enige wat ik wou was jou. Maar zelfs dat is in deze wereld te veel gevraagd. Misschien is er wel wat mis met mij ? Ik bedoel wie wilt er nou een vriendin met kanker. Niemand.

Iedereen zal zeggen " daar mogen ze je niet op af keuren." nee maar dat word wel gedaan en ik geef ze groot gelijk. Ik had het zelf ook niet gewild en aan gekund.

Soms wou ik gewoon dat ik wakker werd en boven me lichaam zweefde. Dat ik eindelijk rust heb. Ik kan me dat beeld zo goed in beelden gewoon een lichaam dat geen pijn meer heeft en een geest die rust heeft. Ik zou willen weg vliegen zo hoog net als een vogel. Ik zou overal heen vliegen. De hele wereld zien.

Ik zou naar me eigen begrafenis kijken. Gewoon om te zien wie er om me rauwen wie er komen op mijn begrafenis. Gewoon om te zien wie er allemaal speeches houden. Wie even een traan laten om mij.

Ik zou willen dat ik even in jou geest kon kijken. Even kijken hoeveel je echt om me gaf. Om te zien hoe jij al die intieme momenten hebt mee gemaakt. Gewoon om te voelen hoeve je echt om me gaf.

Ik kan een heel boek vol schrijven over wat ik voor jou voel. Wat ik allemaal met jou wil delen. Hoe ik ons zou willen zien. Maar nee dat gaat niet want jij kan niet genoeg houden van mij. En dat maakt me kapot.

Ik verlies steeds meer tijd en niemand weet wanneer mijn tijd op is. Ik raakt mijn gedachten kwijt. Jij bent al zo lang een verloren spel. Iedereen zou me wel dom vinden. Niemand zal me begrijpen. Mensen worden mijn gevoelens zat. Ik had een hart zo gevuld met liefde en passie. Maar het is weg en opgeslokt door deze vreselijke wereld.

Alsjeblieft breng me weer tot leven.
Alsjeblieft laat me weer even leven.