iedere dag schreef ik
een brief, smsjes en mijn gedachtes.
gister avond geen brief, vandaag geen smsjes
maar mijn gedachtes, pff die kan je nog lezen.
vandaag compulsief een brief geschreven,
maar ik weet niet of het spontaan zal gaan vanavond
het is spijtig, maar t is zo
wat kan je er aan doen, tranen in m'n ogen die niet willen vallen.
te trots om te vallen voor de eenzaamheid van buitensluiten.
en ach, wat is een sorry waard als er geen verbetering is ?
en nee ik verbeter ook niet, ik verslechter.
ik weet dat je dit alles nu niet kan gebruiken
maar ach ik weet wel meer van dingen die je niet kan gebruiken.
en ik wilde je het besparen, maar ach, dan nog zou het een klap in het gezicht zijn, erger dan nu
want nu ben ik nog redelijk open, dat had ik anders niet geweest.
ik ben er nog steeds maar besta ik nog wel ?
mijn angst is niets anders dan een gebrek
iedere dag schreef ik
maar vandaag is het alleen nog compulsief.
de spontaniteit lijkt verdwenen, maar ach, ik wacht wel af tot vanavond
morgen weet je het.
of het er nog is of niet.
monster, man, 47 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende