Ik

Hey,

Ik voel me de laatste tijd zo slecht. Ik moet mijn verhaal kwijt tegen iemand die er iets van snapt.

Ik denk soms dat niemand mag weten wie ik ben en niemand weet het. Ik had eens een stukje opgeschreven over hoe ik mij voel en mijn mama had het gelezen en ze was er helemaal van ondersteboven. Ik wil voor iedereen het zonnetje zijn maar ik kan het niet. Altijd als iemand mij iets vraagt heb ik niet gevolgd en weet ik niet waarover het gaat. Ik zit altijd zover weg met mijn gedachten. Enthousiasme heb ik ook te weinig. Als ik net iets gedaan heb dan spreek ik er altijd zonder enthousiasme over. Ik kijk nu ook al niet meer uit naar Italië. Met mijn beste vriendin op de witte stranden liggen. 22 augustus vertrek ik en het lijkt nog zover weg.

Ik heb het gevoel dat ik een masker moet opzetten. Ik kan toch niet altijd wenen als ik het wil? Ik heb al zoveel meegemaakt en dat allemaal gaat er niet in. Ik heb al zo vaak gevraagd aan mijn mama om te praten maar ze wil niet. Vroeger zij ze altijd dat er niets was om over te praten of dat ik dat al had verteld. Helpen gaat niet. Ik wil haar wel alles vertellen maar ik durf niet. Het is ook in haar verleden graven. Ik kan de dingen niet achter mij laten omdat het te veel is.

Ik wil echt dat er iemand was om mee te praten.