ik ben dood en dit is de hel

vandaag echt n puinhoop in mn kop.

ik weet ook niet of de puinhoop morgen opgeruimd is of niet.

ik weet alleen dat ik me k*t voel vandaag, denk teveel na of zo denk ik.

ik zit echt met mn gevoel in de knoop, ik weet niet hoe ik t uit de knoop krijg en iemand anders kan het ook niet uit de knoop halen voor me.

het wordt zelfs zo chaotisch dat uitleggen al bijna niet meer te doen is.

ik kan niet uitleggen hoe ik me voel, de redenen om je goed te voelen zijn tegelijkertijd de redenen om je slecht te voelen.

mijn leven is nu als n droom, alles is net alsof t niet echt is, je maakt t allemaal heel erg bewust mee maar toch in je achterhoofd denk je: "dit gebeurd niet"

Waarom moet dit allemaal mij overkomen, stel dat er een god bestaat, waarom laat ie mij dit allemaal meemaken dan? Waarom niet iemand die slecht is, die het verdiend. Misschien ben ik wel dood al en is dit de hel, ben ik in mn leven echt een teringlijer geweest en is dit mijn straf.

ik heb voor k mn hele leven op orde geprobeerd te krijgen en dat was aardig gelukt, en nu stampt ze me 5 keer zo hard terug de ellende in, en dan zeggen sommigen wel van : "ja maar zij zit er ook in".
Maar dat wist ze vantevoren, en zij koos ervoor, ik niet, ik ben gewoon de lul dankzij wat zij allemaal doet.

takkezooi gewoon, alles was klaar, ik kon mn leven leiden en opeens was dat leven weg, en zit ik weer bij mams thuis... en ik kan hier doen en laten wat ik wil hoor, ik heb niks te klagen, maar het is niet eens een fractie van hoe goed ik het eerst had.

en nu kan ik niet eens met n schone lei beginnen, zit ik weet ik veel hoelang met n geweldige superschuld opgezadeld.... ik doe t nooit meer, ik doe t echt nooit meer, ik hield van k en deed daarom met dr mee, maar ik hou strax misschien wel nog meer van een ander maar ik doe nooit meer daaraan mee...

zodra ik twijfel of iets n goed idee is, dan kan de ander op zn kop gaan staan, schreeuwen schelden huilen dreigen noem maar op, ik doe echt niet meer mee, ik zal nooit meer zo makkelijk met iemand meedoen als wat ik gedaan heb.

Je geeft iemand je hele leven, je hele vertrouwen en alles in handen en ze gooit t zo weer op straat, en daar ligt alles nu, door elkaar heen, ze loopt weg en jij moet een bezem zoeken en alles opvegen en weer op orde zien te brengen....

NOOIT MEER zal ik iemad mijn leven toevertrouwen, ik wil alles zelf onder controle houden. heeft niets met liefde te maken, van n ander kan ik misschien wel meer gaan houden ooit,
het gaat om de gevolgen als blijkt dat je voor niks van diegene gehouden hebt.

wie zegt dat de volgende me niet hetzelfde flikt, ik weet dat je zo niet mag denken, maar je kan niet anders, als iemand me nu zegt "Peet, ik vind je echt de allerliefste van de hele wereld" dan ga ik ervanuit dat dat zo is, maar in mn achterhoofd niet, daar staat een kereltje te schreeuwen: "TUURLIJK JOH, GELOOF JE HET ZELF, WAAROM DEZE WEL EN DE VORIGE NIET"

ik was altijd wel al vrij onzeker, ik wist dat aardig te vermommen maar ik was t wel, en nu is dat gevoel alleen maar versterkt.
Ik bedoel als iemand zich voor 2 ton aan hypotheek helpt om zo snel mogelijk met je te kunnen samenwonen, daarna met je trouwt, hartstikke graag kinderen met je wil en je dan opeens verteld dat je niet goed genoeg meer bent dan komt die klap harder aan dan een trein hoor. alleen het voordeel van een trein tegen je kop is dat je dr aan overlijdt en hier moet je mee leren leven