ik ben geschrokken... haar pijn en wanhoop
Toen ik 14 was, ben ik 10 maanden opgenomen geweest omdat ik PPEA'S had.. Mijn ouders zagen mij letterlijk instorten. En ik werd er maar gek van dat ze zich zulke zorgen maakte. Ik herinnerde mij niet dat ik die aanvallen had, dus was boos, en verdrietig, ik kreeg het gevoel dat ze me daar gewoon stopte omdat ze me niet wilde hebben. Natuurlijk was dat onzin.
De beste vriendin van een lerares van mij is overleden, verongelukt, ze is verdronken tijdens het lesgeven in het buitenland. (Ze gaf les in raften. )
Mijn lerares, die ik dus wel heel lief vind, kwam ondanks dat het 3 dagen geleden gebeurd is lesgeven, ze vertelde ons dat dat gebeurd was. Toen ging alles nog wel. Maar toen ze de opdracht uit ging leggen stortte ze heel erg in! Heel erg huilen en niemand kon contact met haar krijgen. Ze bleef daar maar staan huilen en mompelen enzo. Ik ben er helemaal van uit mijn doen zegmaar. Ik snap nu pas, hoe het voor mijn ouders was. Ik snap dat dit een heel ander verhaal is. Maar toch dringt nu (3 jaar later) pas tot me door, hoe moeilijk het voor hen was.
Dit doet me gewoon pijn;
De wanhoop die ik zag,
De pijn, en het verdriet.
Tompoes, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende