Ik beteken toch IETS voor hem..

Hier komt ook maar iets van mijn liefdesleven want dit wil ik toch heel graag even van mn hart schrijven.

Het begon dan zeg maar allemaal op zondag 13 april. Ik had een verjaardag in Amsterdam en dat was dan in een grote zaal, aangezien ik zou helpen met de voorbereidingen in de zaal zelf besloten mn ouders, mn broer en ik wat eerder te gaan. Het moment dat ik moest opstaan had ik zó een vreselijke pijn in mn buik. Ik dacht direct: Oh nee toch.. en toen ik op stond begon ''The hell'' , precies die dag moest ik nou ongesteld worden. Fijn.. heel fijn. Laat staan dat ik ook nog eens perfect een jurk had uitgezocht waar ik al helemaal geen zin in had. Dus ik besloot een rode jurk te dragen, want wit leek me nou niet al té veilig. Onderweg in de auto verging ik gewoon van de pijn en heel mn feest stemming was gewoon verkloot. Ik luisterde maar rustig muziek en sloot mn ogen, na een aspirientje hoopte ik maar dat de pijn minder werd. Het liefst lag ik op dat moment in mn bed en niet in de auto helemaaaal naar Amsterdam, ik zat er dus vreselijk tegen op, om eerlijk te zijn. Het moment dat ik uitstapte voelde ik me zo vreselijk en zag ik er steeds meer tegen op. Toen kwam ik mn nichten tegen, werd ik erg afgeleid en begonnen we met de versieringen want het zou erg druk worden. Mijn tante haar 70e verjaardag had wel meer dan 200 familieleden bij elkaar gehaald.

Toen het allemaal al gaande was kwam er een jongen naar binnen en die kwam zich netjes voorstellen want zijn pa was een kennis van mijn pa. Het moment dat ik opstond om een hand te geven en voor te stellen bleven mn ogen maar in contact met die van hem. Ik voelde dat ik het zo warm kreeg maar ik dacht: achja.. wat gaat hij in mij zien? Het begon me op en geven moment op te vallen dat hij steeds maar bleef kijken naar me.. steeds en steeds.. en ik ook naar hem, hij werd interessant voor mij, ik wou weten wie hij was. Want zo geinteresseerd was ik nou niet bezig toen hij zn naam zei, direct al vergeten.. zo stom ! Uiteindelijk bleek mn oogcontact steeds maar hangen bij hem en ineens gaf hij een glimlachje. Direct keek ik weg, ik werd zo verlegen. Uiteindelijk wenkte hij van ''kom mee'' , maar ik durfde niet? Dus ik bleef maar zitten.. Aan het einde van het feestje dacht ik: Hij is weg.. Nee.. Ik had moeten gaan..
Ineens tikte iemand bij mn arm en ik draaide om en hij stond daar? Ik in paniek, nooit over nagedacht hoe ik hoi zou zeggen, hem wéér zal groeten, zonder al die awkward moments erbij. Hij groette me en zei dat ik er leuk uit zag en gaf zo een schattig knipoogje en liep weg. Heel de terugreis zat ik natuurlijk in de wolken, te dromen over.. over mijn prins? Waarvan ik de naam niet eens wist.. ik wist niks van hem..

De volgende dag probeerde ik mn ouders te vertellen van: Je weet wel dat ene meisje die daar was.. wat is haar achternaam? Ik ga dr toevoegen op facebook (Ik wist wel dat dat meisje zijn nichtje was). Mijn moeder wist het en ik ging als een gek zoeken op facebook.. het ergste van alles? Ze had geen facebook. Drama started.. teleurgesteld in mezelf, stress.. spijt.. dat gevoel was zó raar. Even later kwam ik dr tegen via twitter, instagram en zó regelde ik HAAR nummer. Ik appte haar en legde alles uit. Ze vond het té schattig en ze gaf zijn nummer.. Het was.. het was perfect. Het was op een woensdag ochtend.. ik moest me klaarmaken voor school maar ik ging natuurlijk eerst 3839248x onder de douche bedenken wat ik hem zou appen uiteindelijk appte ik hem: Hee ik heb je nummer van je nichtje, herken je me? en dan mn naam erachter. Hij kwam gelijk online, goeiemorgen. tuurlijk ditdat. hoe ken je me nichtje. Toen moest ik naar school en ik ben nog nooit zo blij geweest. Je weet wel als je gewoon zó vrolijk bent dat je gewoon kan gillen.. ik weet het niet, gevoel is niet te beschrijven maar iedereen heeft dit mooie momentje weleens !

Uiteindelijk begonnen we élke avond te bellen, het was geweldig. Ik durfde de eerste avond niet, want als mn ouders me zouden horen.. zou ik gewoon dood zijn, klaar.. en we besloten te fluisteren. ik durfde niet, hij liet me lachen.. zoveel. ik vond het zo leuk, ineens hoorde ik mn pa naar beneden lopen en ik zei: wacht even.. ouders. Dus toen zei hij: Okee deze is voor jouuu. En hij zette een mooie love song op. Uiteindelijk begon hij zelf te zingen.. het is zo een mooi lied.. Nu zingt hij weleens vaker voor me, wanneer we bellen. Het is gewoon zó perfect.. Ik hou er serieus van. Ik besloot niet te hard van stapel te gaan, durfde dan niet snel Ik hou van je te zeggen, ben ik sowieso al niet zo soepel mee. Na een maandje zei hij: hey.. i love you. en het was zó lief. echt té té té lief..

Maar natuurlijk, mijn ouders zijn vreselijk streng. Ik heb ze verteld over hem, maar ik ben 16 en kom zowat niet verder dan mn eigen stad?! ik begrijp het wel.. Hij woont Utrecht en ik dichtbij rotterdam en ik kom toch niet weg.. ik heb hem niet meer gezien na dat van Amsterdam en ik wil hem zó graag zien. Hij ook, hij vraagt steeds wanneer hij me gaat zien. Vooral nu ik zomervakantie heb, het is net alsof hij het langzaam niet gaat begrijpen waarom ik niet kom?! Mn ouders zijn daar té streng over, ik kan niet stiekem weg en ze laten me sowieso niet gaan.. ook al ga ik zogenaamd met vrienden, ze komen overal achter.

Het werd dus een tijdje zo dat elke keer dat hij vroeg wanneer we gaan afspreken ik gewoon niet meer wist hoe ik het moest uitleggen dus ik zei maar dat ik niet kan of dat ik toch niet weg kan. Gisteren zei hij: Oke als je niet komt praten we niet meer doei. Dus ik dacht: nee meen je dit.. dus ik appte hem met:

Elke keer als ik niet kan dan wordt je zomaar boos en wil je direct nooit meer praten. Weet je niet dat dat vreselijk veel stress geeft. Dat zei ik je de eerste keer en toen beloofde je ook dat je niet meer zou doen en nu doe je het weer. Ik snap het niet, echt niet. Wat doe ik verkeerd dan? Ik snap er echt helemaal niks van. Volgens mij ben ik niet eens zo belangrijk voor je als jij voor mij, daarom geeft dit me zoveel stress.

Hij antwoordde: Helemaal niet. Ik vroeg hem Wat niet? En hij zei: Dat je niks betekend voor me, je betekend heel veel en dat weet je baby. Ik ga je bellen want ik hou er niet van om dit via app te doen.
Hij belde me en we hebben heel de avond gepraat en het opende mn ogen..

Ik beteken dus toch IETS voor hem.. soms laat hij me zo erg twijfelen. Iemand tips hoe ik hem goed over mn ouders ga uitleggen? I need a hero.. I really do !