"ik denk dat ik nog van je hou"

...dat zij hij toen ik hem een paar dagen geleden belde. Nu ben ik officieel de weg helemaal kwijt of naja ik weet eigenlijk niet echt wat ik hier nu mee moet. het is drie jaar geleden dat we iets met elkaar hebben gehad we waren toen pubers en nu is het allemaal anders we wonen ver van elkaar vandaan, we hebben ons eigen leven en hebben misschien geen zin in een relatie op lange afstand...maar toch, toch hou ik nog van hem wat raar eigenlijk dat je iemand niet kunt vergeten en dat je maar terug bij elkaar blijft komen. een vriendin van me zei " hij blijft maar kleven, misschien meent hij echt wat hij zegt en is hij echt verlieft op je. geef hem een kans" ja, dat wil ik zeker wel hem een kans geven maar daar voor moet ik hem vertrouwen en dat duurt nog eventjes voor dat dat gebeurt. Hij zei dat ik moest doen net alsof het "gewoon" een jongen was hij wou moeite voor mij doen en mij op nieuw versieren. elkaar weer opnieuw leren kennen en alles langzaam opbouwen. ja ja hij kan wel mooi praten, dat kon hij vroeger ook al en toen was dat fataal voor mij. nu ben ik ouder en wijzer ( hoop ik ) ik prik ik door deze mooie woorden door, ik wil door deze woorden niet van slag raken en mijn hoofd moet koel en rationeel blijven om het beste te kunnen beslissen. ja hij woond ver...maar ja liefde overwint alles dat is zo maar liefde maakt ook blind en dat weet ik ook ohhhhh waarom zijn er zoveel gezegde over liefde!
wat moet ik nu toch...?