ik kan het niet meer

dit is dus de mail die ik heb gestuurd naar me vriend over hoe ik me nu voel.

heey lievurd
ik ga je nu iets vertellen, waar ik al een hele tijd mee loop en wat ik niet meer alleen aankan
ik hoop dat je je mond kan houden tegen iedereen en dat je het dus voor jezelf houd
het is eigelijk alleen maar omdat ik het echt aan iemand kwijt moet zodat het misschien iets rustiger wordt in mn hoofd en ik weer wat positiever kan denken. schrik niet.

het is namelijk zo dat ik bang van mn gedachten wordt
het is tegenwoordig heel normaal dat ik minstens 1 keer per dag aan zelfmoord denk
aan alle manieren die er zijn, waarom ik het wel zou doen en waarom niet
wat me tegenhoud enzow
ik wordt hier heel erg bang van, omdat ik dit helemaal niet wil
tenminste niet zelf, maar ik ben nu dus bang dat ik het toch ga doen
alleen maar omdat ik er zo vaak aan moet denken en alles steeds erger maak

gisteravond was het zelfs zo erg dat ik echt serieus van plan was in mn polsen te snijden, maar het niet durfde
ik had gisteravond besloten dat ik vandaag met jou zou praten, maar ik durf het serieus niet te zeggen
het is al heel wat dat ik het in een mail stuur
ik durf er vooral niet over te praten, omdat het dan echt wordt
nu is het iets wat niemand weet en waar ik geen problemen mee kan krijgen, weet je wel
een soort droomwereld, waarin ik leef als er niemand bij is
als ik op school ben of bij vrienden gaat er altijd een soort masker op, waardoor ik bijna altijd blij en vrolijk ben
niemand merkt er iets van, maar ik ga eraan kapot
zodra ik thuis kom, kan ik niet meer vrolijk zijn en trek ik me terug op me kamer, waar niemand is, zodat ik me kan gedragen zoals ik me echt voel
verschrikkelijk kut
dat is nog een reden waarom ik je dit vertel, ik hoop dat ik daardoor iets vaker dat masker af kan laten en kan laten zien hoe ik me echt voel

maar oke
er zijn zo verschrikkelijk vele redenen waarom ik me depri voel
allereerst school, met frans, ik ben echt zo bang dat ik blijf zitten en dat ik me examen ook nooit ga halen, dat ik er gewoon helemaal geen zin meer in heb

dan kom ik thuis, en daar zit daphne, die op 1 of andere manier een nogal grote hekel aan me heeft. de hele dag wordt alles afgekraakt wat ik zeg en moet ik maar weer net doen of het me niets kan schelen, terwijl ik ondertussen het liefst wil janken. echt alles wat ik zeg is fout, of dan heb ik haar weer beledigd en komen me ouders dat ik niet zulke lullige opmerkingen moet maken
ze wordt ook altijd voorgetrokken, maar dat ligt ook weer aan mij
dat is helemaal niet waar, zo zie ik het alleen

en dan me ouders die de ene dag heel aardig doen en dan hou ik ook echt wel van ze, maar dan krijg je de volgende dag weer ene stortbui van gezeik over je heenwat je allemaal wel niet fout doet en dat je beter ergens op je kamer kan gaan zitten omdat ze geen zin hebben om tegen een sjagerijnig hoofd aan te kijken

dan heb je al die opmerkingen op school nog die ik tegen me hoofd aan krijg, zoals dat ik er niet uitzie, dat geziek van tim en ron net en ik maar weer net doen of het me nix kan schelen, maar ondertussen kan ik er echt niet meer tegen en wil ik zovele mogelijk janken
wat ik were niet doe, omdat ik dat niet kan
huilen met andere mensen erbij kan ik echt niet
op school met frans was ceht een doorbraak voor mezelf
mn echte emoties laten zien
wow

en als ik dan een keertje laat zien hoe ik me echt voel, is het 5 minuten het komt wel weer goed en daarna moet alles maar weer goed zijn. dan moet ik weer zeggen dat het allemaal wel weer goed komt en mn blije gezicht weer opzetten
wat ik dan ook maar weer doe en dan ga ik het thuis maar weer uitten door op iedereen te vitten die ik tegenkom

en er zijn natuurlijk ook redenen waarom ik het niet zou doen en die zijn tot nu toe in het voordeel.
ik zou echt niet weten hoe ik me leven kan beindigen als ik jou heb en vrienden die om me geven. al die feesten met iedereen, dat maakt me gewoon echt gelukkig.
als ik bij jou ben oowk, dan kan ik niet depri zijn, omdat ik gewoon veel te gelukkig ben dan
maar ja, dan kom je thuis en het eerste wat er gezegd wordt is, je bent te laat, of ruim je schoenen op...en dan is alles gelijk weer weg

ik weet echt niet meer wat ik moet doed
polsen snijden, pillen, voor de trein
of blijven leven en proberen een leuk leven te krijgen

ik hoop dat je er voor me bent als ik me kut voel en dat je niet gaat zeggen dat ik naar ene psychie moet ofzow, want dat wil ik echt niet
zolang mn vrienden er zijn zal ik niets doen

luv ya
kuz

deze heb ik onder nederlandse toets geschreven:


bang voor mezelf

ik ben bang
bang voor mezelf
voor mijn gedachten
verschrikkelijk bang

haat, zoveel haat
de angst blijft komen
wat kan ik eraan doen
kan iemand mij helpen

ik moet het vertellen
maar durf ik dat wel
nee, ik durf niet
bang voor wat komen gaat

als ik het vertel
wordt het werkelijkheid
kan er niet omheen
zal moeten praten

is er iemand
met vertrouwen
iemand om mee te praten
vertellen hoe bang ik ben...

en als reactie komt er dat het allemaal maar een paar dagen is, dat het wel weer goed komt, dat als hij een dipje heeft hij dit en dat doet, maar dat is iets heel anders
ik wordt er echt serieus bang van.
ik heb het idee dat het masker de macht over me heeft en me alles kan laten doen.
lach en ik lach, huil en ik huil, pleeg zelfmoord en ik zou het oowk bijna doen als het verlegen en stille meisje achter het masker zich niet had laten horen
ik wordt er zow bang van, hoe lang kan het erlegen meisje nog winnen van het masker???