Ik laat je gaan

Je zag me lopen vandaag. Je zag me. Je hoofd wegdraaien was het enige wat je deed. Je wou me niet onder ogen komen. Eerst dacht ik dat je het niet expres deed omdat ondanks we ruzie hebben, je kort glimlachte. Of me aankeek. Stilzwijgend. Het enige wat ik wel weet is dat het pijn doet. In myn hart. Je was myn beste vriend (nou ja, voor my ben je nog steeds myn beste vriend maar zo denk jij er niet meer over..) Uhm, het is niet de eerste keer dat je me negeerde na 1 van onze zovele ruzies. Maar deze keer voelde het anders, raar.. Nu weet ik bijna zeker dat het niet meer goed komt tussen ons. Gedachten van zelfmoord die vroegen door myn gedachten kruisten wist jij te verbannen. Het begint weer. Ik heb je nodig maar je bent er niet. Maar ik had jou ooit beloofd dat ik het nooit zou doen. Ik hou me aan myn beloftes. Want dat doen beste vrienden nu eenmaal. Ookal heb jij je niet gehouden aan de belofte: "Ik beloof je dat we altijd beste vrienden zullen blyven. Met vallen en opstaan. No matter what". Het is tijd om me erover heen te zetten dat je bent doorgegaan met je leven. Dit is de laatste keer dat ik nog gehuild heb om jou. Ik hou van je en daarom laat ik je gaan.