Ik sta voor je deur.
Gisteravond.
Met de laatste trein heb ik 3,5 uur reistijd weten overbruggen. Helaas niet de juiste bestemming bereikt. Het was ook een opwelling, zo opeens, maar het was écht nodig voor mijn gevoel. Ik ben gaan lopen langs de rails. Hoewel ik in het totaal gedesoriënteerd was, wist ik dat ik de goede kant op liep. Misschien is dat wat ze bedoelen met 'je hart volgen'. Ik was erg bang voor de langsrazende, rode, gammele treinen. Ik moest mijn best doen er niet naartoe te worden gezogen. Ik heb zeker 3 uur gelopen. Het gevoel in mijn lichaam was weg en het enige wat ik dacht was: 'doorlopen, doorlopen'. Mijn hoofd was leeg en ik kon niet denken aan een slechte afloop, zelfs niet aan een goede.
Het was pikdonker, maar mijn betraande ogen waren de reden waarom ik mijn vingers niet kon zien, die wanhopig de juiste toetsen op mijn mobiel zochten. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ik het juiste nummer gedraaid had.
'Als ik het je zou vragen, zou je me dan een knuffel geven?'
...
'Ik sta voor je deur...'
Wat zou hij antwoorden? En hoe zou ik reageren op een ontkennend antwoord? Zou ik me omdraaien en die 500 km terug lopen?
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende