Ik verwerk dit niet in mijn eentje.

Gelukkig zijn kan je niet in je eentje. Je moet minstens één vertrouwenspersoon hebben, a shoulder to cry on.
Maar wat als je die niet hebt? Niet dat ik er nooit één gehad heb, integendeel. Ik was een persoon die veel 'vrienden' had. Little did I know had ik er in één klap geen. Er zijn altijd wel die mensen waarmee je een praatje maakt of een keer vraagt hoe het is op de bus, maar die kan je geen vrienden noemen. Vrienden moeten er zijn voor je. Helaas wist ik niet dat sommigen misbruik maken van de situatie. Mijn verhaal? Lees.

Het begon allemaal vijf jaar geleden. Vijf jaar geleden lijkt een eeuwigheid maar ik ervaar het alsof het gisteren was. Toen leerde ik mijn eerste, toen, beste vriend kennen. Ik leerde hem kennen via mijn beste vriendin, zij was namelijk zijn liefje. Ik vertelde hun alles. En met alles bedoel ik ook echt àlles. Dat mijn ouders mij mishandelden. Ik raakte in een diepe put, een soort van depressie. Maar telkens lukte het hen om mij eruit te halen. Vanaf dat moment beloofde ik mijzelf hen nooit te laten gaan. Wist ik veel dat zij mij zouden laten gaan.. Ze stopten gewoon met praten tegen mij. Waarom? God weet waarom. In die periode gaf ik hen alles wat hun hartje maar verlangde. Ik offerde mijn laatste busgeld en eet- en kleedgeld om te zorgen dat hun in luxe leefden. Tot ze mij niet meer nodig hadden. Was dat even balen. Die ene beste vriendin verliet me een jaar later. Maar die jongen, laten we hem Tom noemen, bleef twee jaar lang mijn beste vriend. Twee jaar lang kreeg hij wat hij wou. Over geld hoefde hij zich geen zorgen te maken. Als we ruzie hadden moest ik als eerste sorry zeggen of anders kwam het nooit meer goed. Ik moet toegeven, ookal gebruikte hij mij, hij was er altijd voor mij. Ik wist dat ik terecht kon bij hem met alles. Ookal mocht ik niet met hem omgaan.

Drie jaar geleden is hij gestopt met praten tegen mij. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan mijn beste vriend. Achja, mijn toen beste vriend. Ik mis hem zo. Soms heb ik van die huilbuien. Ik kan er niets aan doen. Ik merk dat hij het moeilijk heeft, zowel financieel als emotioneel maar geen haar op zijn hoofd dat denkt om terug met mij te praten. Ik zou hem zo uit die put kunnen helpen, als hij me maar terug wou als zijn beste vriendin. Mijn hart stopte toen ik een paar maanden geleden op zijn profiel zag dat hij een andere beste vriendin had. Vanaf dan was ik suïcidaal. Chique woord voor iets onmenselijk. Ondraaglijk. Bang om iemand binnen te laten, om terug gekwetst te worden. Ik uit het op de verkeerde manier uit. Ik word zeer snel kwaad en heb een grote mond waardoor mensen denken dat ik geen gevoelens heb. Maar dat is niet zo. Weten zij veel dat ik 's nachts huil? Dat ik depressief ben geworden? Na drie jaar geraak ik nog steeds niet over hem heen. Hoe hard ik ook probeer om het verdriet in kwaadheid over te schakelen, lukt het me niet om boos te zijn op hem. Achja, hij is, was, mijn beste vriend. En voor je vrienden moet je er zijn.