Ik weet het even niet meer
Ruim veertien jaar. Zo lang ben ik al ondernemer. En dat is geen periode van alleen maar ups geweest. Verre van.
Veel downs. En toen ik bijna een jaar geleden besloot weer een stukje in loondienst te werken, hoopte ik vooral in mn hoofd meer rust te krijgen. De jaren ervoor waren stressvol. Een stukje vastigheid zou voor rust in mijn persoonlijke situatie zorgen. Zo zou ik de tijd hebben te bedenken welke kant ik op kon gaan.
Al vrij snel in loondienst merkte ik 2 dingen. De financiële situatie binnen het bedrijf en mijn zwaar narcistische collega die het me (en mijn collega's)echt onmogelijk maakte.
Niet veel later het bericht dat mijn contract niet verlengd zou worden. En gelukkig wist ik heel snel een nieuwe baan te vinden.
Parttime, deze keer. En minder goed betaald dan de vorige baan. Maar, het bood wel perspectief op mijn eigen bedrijf. Parttime in loondienst en ernaast werken aan mijn bedrijf. De eigenaar bij de parttime baan moedigde dat vooral aan.
En toen ik eenmaal begonnen was en een heel fijn, open gesprek met hem had, zag de toekomst er eindelijk positief uit.
Tot ik precies een week later weer op kantoor kwam en ik zijn kantoor in werd geroepen.
'Ik word eruit gegooid' ging het even door me heen, maar die gedachte duwde ik aan de kant. Welnee, laatste keer dat we elkaar spraken was positief.
Well.. mijn onderbuikgevoel klopte toch wel. En ik heb nog nooit meegemaakt wat er die ochtend gebeurde. Ik wil niet in de details gaan, omdat het opschrijven al te pijnlijk is.
Maar basicly komt het er op neer: teksten zijn goed, persoonlijkheid ook, maar er was een serieus probleem met 1 van de symptomen van mijn huidaandoening.
Hoewel ik alles probeerde uit te leggen, zat er opeens een ijskoude man tegenover me, die er niets van wilde weten en zijn besluit genomen had. Alle mogelijke oplossingen wilde hij niet horen.
'Dit klinkt als discriminatie,' wist ik nog wel te zeggen.
'Maar dat is het niet,' kreeg ik terug.
Laptop ingeleverd, afscheid genonen van de collega's. Waar ik een soort kutsmoes bedacht om die kerel nog te dekken ook 'ik ga me richten op mijn boeken'. Ik wilde niet afgaan tegenover de collega's.
Eenmaal in de auto m'n vriend gebeld. Pas toen ik de parkeerplaats af was en wist dat ze me niet meer konden zien kwamen de tranen. En die zijn er dagenlang gebleven.
Dit was extreem genant. Mijn huidaandoenjng is mijn grootste onzekerheid. Het is in het verleden zo vaak voorgekomen dat ik erover veroordeeld werd. Scheldpartijen.. alles wel meegemaakt.
Maar ontslagen worden hierdoor. Nee, dat is volledig nieuw voor me en ik hoop dit echt nooit, nooit meer mee te maken.
Het was in de proeftijd en volgens de patiëntenvereniging kan ik dan helemaal niets beginnen. Los ervan, dat wil ik ook niet. Ik wil dit eigenlijk niet teveel aandacht geven. Het helpt me namelijk totaal niet.
Maar nu voel ik me compleet verloren. In een hele korte tijd twee keer werk kwijtgeraakt. Ik ben inmiddels aan mn laatste duizend euro begonnen en daarna...? Geen idee. Er zijn een paar kleine schrijfklussen. En er zijn gesprekken gaande, maar daar red ik het deze maand niet mee.
Wel een ww aangevraagd. Ik heb er tenminste 3 maanden recht op...
Maar ik voel me een mislukkeling. En ik ben de vele tegenslagen even helemaal zat. Ik ben loondienst volledig zat (ondanks dat ik wel weer aan het solliciteren ben).
Ik heb tig gesprekken met ondernemers en ben actief op LinkedIn.
Downs horen bij het ondernemerschap. Maar nu ik 2 keer loondienst heb geprobeerd, kan ik oprecht zeggen dat dit grotere downs zijn dan die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt.
De manier hoe bedrijven met je omgaan. Ik kots er op. De manier hoe mensen die het gevoel hebben van 'macht' met 'minderen' omgaan. De hele bedrijfscultuur. Gatverdamme.
Het is precies wat me jaren geleden zo tegenstond aan werken in loondienst.
Het valt tegen om keer op keer mijn plannen en ideeën om te moeten gooien. Het valt tegen om zo enorm hard te moeten vechten.
Erbij opgeteld is mijn huid sindsdien ontzettend aan het kloten. Ben weer heel strict bezig met eten, maar door de stress in mn lijf ben ik overduidelijk extra gevoelig voor ontstekingen.
Het hoort bij ondernemerschap. Falen, falen, falen tot je een keer succes hebt. Dat zie ik meestal juist als uitdaging.
Maar soms..soms weet ik het allemaal niet meer. Soms zijn de tegenslagen te snel achter elkaar. Soms wordt het moeilijk goede moed te blijven houden.
Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik nu moet doen. En ik voel me er flink klote door.
Veel downs. En toen ik bijna een jaar geleden besloot weer een stukje in loondienst te werken, hoopte ik vooral in mn hoofd meer rust te krijgen. De jaren ervoor waren stressvol. Een stukje vastigheid zou voor rust in mijn persoonlijke situatie zorgen. Zo zou ik de tijd hebben te bedenken welke kant ik op kon gaan.
Al vrij snel in loondienst merkte ik 2 dingen. De financiële situatie binnen het bedrijf en mijn zwaar narcistische collega die het me (en mijn collega's)echt onmogelijk maakte.
Niet veel later het bericht dat mijn contract niet verlengd zou worden. En gelukkig wist ik heel snel een nieuwe baan te vinden.
Parttime, deze keer. En minder goed betaald dan de vorige baan. Maar, het bood wel perspectief op mijn eigen bedrijf. Parttime in loondienst en ernaast werken aan mijn bedrijf. De eigenaar bij de parttime baan moedigde dat vooral aan.
En toen ik eenmaal begonnen was en een heel fijn, open gesprek met hem had, zag de toekomst er eindelijk positief uit.
Tot ik precies een week later weer op kantoor kwam en ik zijn kantoor in werd geroepen.
'Ik word eruit gegooid' ging het even door me heen, maar die gedachte duwde ik aan de kant. Welnee, laatste keer dat we elkaar spraken was positief.
Well.. mijn onderbuikgevoel klopte toch wel. En ik heb nog nooit meegemaakt wat er die ochtend gebeurde. Ik wil niet in de details gaan, omdat het opschrijven al te pijnlijk is.
Maar basicly komt het er op neer: teksten zijn goed, persoonlijkheid ook, maar er was een serieus probleem met 1 van de symptomen van mijn huidaandoening.
Hoewel ik alles probeerde uit te leggen, zat er opeens een ijskoude man tegenover me, die er niets van wilde weten en zijn besluit genomen had. Alle mogelijke oplossingen wilde hij niet horen.
'Dit klinkt als discriminatie,' wist ik nog wel te zeggen.
'Maar dat is het niet,' kreeg ik terug.
Laptop ingeleverd, afscheid genonen van de collega's. Waar ik een soort kutsmoes bedacht om die kerel nog te dekken ook 'ik ga me richten op mijn boeken'. Ik wilde niet afgaan tegenover de collega's.
Eenmaal in de auto m'n vriend gebeld. Pas toen ik de parkeerplaats af was en wist dat ze me niet meer konden zien kwamen de tranen. En die zijn er dagenlang gebleven.
Dit was extreem genant. Mijn huidaandoenjng is mijn grootste onzekerheid. Het is in het verleden zo vaak voorgekomen dat ik erover veroordeeld werd. Scheldpartijen.. alles wel meegemaakt.
Maar ontslagen worden hierdoor. Nee, dat is volledig nieuw voor me en ik hoop dit echt nooit, nooit meer mee te maken.
Het was in de proeftijd en volgens de patiëntenvereniging kan ik dan helemaal niets beginnen. Los ervan, dat wil ik ook niet. Ik wil dit eigenlijk niet teveel aandacht geven. Het helpt me namelijk totaal niet.
Maar nu voel ik me compleet verloren. In een hele korte tijd twee keer werk kwijtgeraakt. Ik ben inmiddels aan mn laatste duizend euro begonnen en daarna...? Geen idee. Er zijn een paar kleine schrijfklussen. En er zijn gesprekken gaande, maar daar red ik het deze maand niet mee.
Wel een ww aangevraagd. Ik heb er tenminste 3 maanden recht op...
Maar ik voel me een mislukkeling. En ik ben de vele tegenslagen even helemaal zat. Ik ben loondienst volledig zat (ondanks dat ik wel weer aan het solliciteren ben).
Ik heb tig gesprekken met ondernemers en ben actief op LinkedIn.
Downs horen bij het ondernemerschap. Maar nu ik 2 keer loondienst heb geprobeerd, kan ik oprecht zeggen dat dit grotere downs zijn dan die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt.
De manier hoe bedrijven met je omgaan. Ik kots er op. De manier hoe mensen die het gevoel hebben van 'macht' met 'minderen' omgaan. De hele bedrijfscultuur. Gatverdamme.
Het is precies wat me jaren geleden zo tegenstond aan werken in loondienst.
Het valt tegen om keer op keer mijn plannen en ideeën om te moeten gooien. Het valt tegen om zo enorm hard te moeten vechten.
Erbij opgeteld is mijn huid sindsdien ontzettend aan het kloten. Ben weer heel strict bezig met eten, maar door de stress in mn lijf ben ik overduidelijk extra gevoelig voor ontstekingen.
Het hoort bij ondernemerschap. Falen, falen, falen tot je een keer succes hebt. Dat zie ik meestal juist als uitdaging.
Maar soms..soms weet ik het allemaal niet meer. Soms zijn de tegenslagen te snel achter elkaar. Soms wordt het moeilijk goede moed te blijven houden.
Ik weet gewoon echt even niet meer wat ik nu moet doen. En ik voel me er flink klote door.
14 apr 2024
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
maandag 15 april 2024 10:11
Jeetje zeg, hier schrik ik ook wel van.
Het klinkt sowieso als niet oké hoe je door die persoon behandeld bent. Volgens mij klinkt het niet alleen als discriminatie maar is het dat ook. Ik vraag me dan ook af of je zodoende meer rechten zou hebben doordat je feitelijk om een ongeldige (illegale) reden bent ontslagen. Of dat een vertrouwenspersoon binnen het bedrijf iets kan betekenen, of een klachtencommissie o.i.d.. Zelf geef je al aan die kant / dat pad niet op te willen gaan, wat ik ook begrijp.
Ik snap heel goed dat het zorgt voor onzekerheid en stress en dat dit er JUIST voor zorgt dat je huid weer reageert en daardoor zo mogelijk nog meer onzekerheid.
Wat ik hier ook bij meekrijg is dat de kwaliteit inhoudelijk van je werkzaamheden dus zeker goed zijn, en dat was bij het vorige werk ook zo (en daar deden ze niet discriminerend vanwege je huidaandoening, toch?).
Dus je doet het goed, je bent wat waard op de arbeidsmarkt. Wat je nou zou moeten doen weet ik niet, maar de ww is in ieder geval iets. Solliciteren is denk ik wel verstandig, en wanneer symptomen je in de weg zitten of daarbij overduidelijk zijn.. hoewel je geen openheid verplicht bent is openheid bij / tijdens zo’n gesprek dan wel soms helpend. ‘Doordat mijn vorige werkplek me ontsloeg vanwege mijn huidaandoening - die reageert op stress - is deze op dit moment wat sterker aanwezig dan normaal waardoor *insert merkbaar symptoom*.’ En dat je dat zelf merkt en naar vind, maar er alles mee doet, maar het je kwalitatieve schrijven niet beïnvloed.
Je mag je ook klote voelen hierdoor want het klinkt ook klote. Om nu alweer in de financiële zorgen te zitten.. is ook gewoon rot. -
freebird
maandag 15 april 2024 14:20
Hetgeen je schrijft doet denken aan Philadelphia, de film met Tom Hanks, waarbij hij door de aandoeningen op zijn huid buitenspel wordt gezet, omdat men op zijn kantoor niet gediend is van homoseksuelen.
Aangifte doen van discriminatie?
Gaat wellicht veel energie, tijd en geld kosten....
Ze zeggen dat de pen machtiger is dan het zwaard en vanuit dat oogpunt zou je het bedrijf onder de aandacht kunnen brengen, maar daarmee begeef je je wel op glad ijs, want wat kun je wel schrijven en wat niet?
"De manier hoe bedrijven met je omgaan. Ik kots er op. De manier hoe mensen die het gevoel hebben van 'macht' met 'minderen' omgaan. De hele bedrijfscultuur. Gatverdamme."
Het is van alle tijden. Vooral mensen met veel geld of in het hogere kader die vaak neerkijken op het gewone volk.
Maar of je nu als freelancer, uitzendkracht of in vaste dienst werkt, als ze je eruit willen hebben, lukt dat toch wel.
(een van mijn vorige werkgevers heeft me na 4 jaar als uitzendkracht en 9 jaar als vaste kracht op straat gezet. Contractueel is vastgelegd dat ik geen slechte dingen over ze mag zeggen.)
Maar soms wordt je als mens net als een productiemiddel gezien; met één pennenstreek wordt je overbodig gemaakt.
Dat overigens in algemene zin.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 jul 2023 Dag kabinet ( 5 )
- O 05 jul 2023 Plastic
- O 02 jul 2023 Gelezen boeken juni
- O 30 jun 2023 Baan ( 9 )
- O 30 jun 2023 Games ABC: Letter D
- O 30 jun 2023 Levensverhaal vertellen in het Engels ( 1 )
- O 25 jun 2023 Games ABC challenge ( 1 )
- O 21 jun 2023 Over werk enzo ( 3 )
- O 09 jun 2023 Een bijzondere week ( 4 )
- O 06 jun 2023 Gelezen boeken mei ( 5 )
- O 30 mei 2023 Zoekend ( 1 )
- O 25 mei 2023 Sollicitatie ( 1 )
- O 25 mei 2023 Schrijven challenge: week 10 dag 2 en 3
- O 23 mei 2023 Schrijven challenge: week 10 dag 1
- O 18 mei 2023 Schrijven challenge: week 9 dag 3