De verhalen die ik hier lees van mensen die een familielid of vriend hebben die ernstig ziek is
laat mij altijd terugdenken aan de tijd dat ik in dezelfde situatie zat.
Vaak probeer ik dan wat woorden van steun of troost te vinden,maar ik moet zeggen dat ik dat altijd
weer moeilijk vind.
Door de stukjes van Teringwijf ben ik eens gaan kijken in wat oude schriftjes van die tijd,waarin ik de dingen wat van mij af probeerde te schrijven (tja MD bestond nog niet ).
Ik vond dit stukje wat,denk ik,aardig vertelt hoe je je dan voelt.........
Het is niet eerlijk wat er gebeurt
Je mag niet weg,niet jij.
Daarvoor hou ik teveel van jou,
vecht nog even door,voor mij .
Ik kan niet naar je kijken
Die pijn kan ik niet aan.
Het liefste zou ik weggaan
Heel ver weg van hier
Waar niemand me kan bellen
En niemand me kan vertellen
Hoe het met je gaat
Zodat ik kan blijven geloven
Dat je verder leeft..
Mijn verstand zegt dat het gebeuren gaat
Niemand kan daar nog iets aan doen
Voor jou komt er een einde aan
Mijn leven gaat weer door
maar weet je
Als jij er strakjes niet meer bent,
dan sterf ik ook een beetje.