Ik word 'n bekende Nederlander.

Bepaalde dingen zijn onvergetelijk en moeten opgeschreven worden. Dat was dus niet de reden waarom ik het alsnog vergeten ben op te schrijven, maar dat is wel de reden waarom ik het nu opschrijf, 6 dagen na de uitvoering van plan B. Laten we toch maar met plan A beginnen.

Het is niet dat ik wanhopig op zoek ben naar een vriendje, vriendschap of een partner for life, maar het is meer dat ik houd van aandacht, contact en bekendheid. Vandaar dat het idee al vrij vroeg in me opkwam onbekende jongens op straat te verrassen of in ieder geval aan te spreken en ze in te lichten van mijn bestaan in dit universum. Het idee begon als:

"Hoi, ik ben Marieke en ik besta."

Maar breidde zich snel uit tot:

"Ik zag je lopen en ik dacht: goh, die heeft wel een bloemetje verdiend! Bij deze dan deze mooie gerbera en vergeet vooral niet dat je die hebt gekregen van Marieke, want ja, ik ben echt en zoals ik huppelen er niet veel over deze wereld!"

Het heeft een tijd gekost dit plan te ontwikkelen, zeker wel 2 jaar, en vervolgens heeft het ook lang geduurd eer ik iemand heb kunnen vinden die voor mijn plan in was. De testronde kwam tijdens een kroegentocht in de introductieweek van mijn universiteit: Plan A.

Flyeraars zijn cool. Mannelijke flyeraars zijn ongeveer de coolste mensen die er in Nederland rondlopen, dat meen ik serieus. Flyeraars hebben namelijk - net als ik - constant behoefte aan contact. Bij hen is het echter zo dat ze niet zichzelf promoten, maar het doel waar ze voor staan. Wie ben ik om hen dat plezier niet te gunnen? Wanneer ik een flyeraar spot, graai ik meteen in mijn hoge hoed met vragen en ga er uitgebreid voor staan. "Zo. Wat wil je me vertellen en hoeveel meer kun je me erover vertellen, zodat ik ten slotte overtuigd word van jouw mening en me aansluit bij jouw (radicale) beweging die uitgaat van jouw geloof en overtuigingskracht? O ja, en wil je je telefoonnummer even op de flyer zetten, voor als ik eventueel meer vragen kan verzinnen?"

Het tegenovergestelde van flyeraars zijn trouwens collecteurs. Zij verwachten een belichaming van de overtuiging en nog wel een belichaming in de vorm van iets dat ik (momenteel) niet heb en ook niet graag kwijt zou willen. Begrijp me dus goed: flyeraars, slechts flyeraars.

Zo kwam het dus dat ik mijn eerste telefoonnummer bemachtigde van een jongeman die stond voor de overtuiging "Stop AIDS Now!" en ik heb hem bijna mijn woord gegeven. Pfoe.
Het tweede nummer was afkomstig van een vertegenwoordiger der "Jonge Democraten", van wie ik totaal niet onder de indruk was. Geen Jonge Democraten voor mij, maar het ging me dan ook om de flyer.

Deze tweede flyer mondde uit in Plan A. Deze flyer mondde uit in de wedstrijd, die weer uitmondde in 2 geweldige avonden, waar ik niet teveel over zal uitbreiden. Ook mondde deze flyer uit in 4 kostbare telefoonnummers van niet-flyeraars, die momenteel op de hoogte zijn van mijn bestaan, zo niet mijn bestaan hebben aangekondigd onder hun vrienden en vage kennissen. Plan A was geslaagd en dat betekende een directe aanzet tot de uitvoer van Plan B: mijn aanvankelijk gecreëerde, geniale idee.

De uitvoer vond plaats in de Kalverstraat op zondag 9 september 2007. 'We' ontmoetten elkaar op het Centraal Station van Amsterdam. We waren met zijn achten, maar 4 van ons, waaronder ik, waren bereid tot inzet, met een minuscuul kleine bijdrage van een vijfde persoon. We waren vrouwelijk, jong en gedreven, goedlachs en hadden aardig wat geld op zak.

Op de Bloemenmarkt kochten we elk 5 gerbera's: rode, roze, oranje en gele. Onder nuttiging van een fris glas Cola Light (met ijsklontjes) zetten wij de verdere voorbereiding in werking: lintjes knippen, kaartjes pimpen en vastknopen: voilà onze verrassing-met-visitekaartje was compleet. Klaar voor de Kalverstraat, klaar voor Plan B!

Mijn eerste bloem ging naar een krullenbol van buitenlandse afkomst, die nogal verdwaasd door de straat ijsbeerde. Hij dacht dat het erom ging dat hij moest betalen, dat ik een belichaming verwachtte voor datgene wat al bijna niet meer als een verrassing kon gelden. Na enige uitleg nam hij het dankbaar aan en ging daarna weer verder met ijsberen, wat wij bestempelden als 'wachten op winkelende vriendin', bummer.

Mijn tweede bloem werd niet veel dankbaarder ontvangen. De persoon in kwestie was niet mooi, maar zag er degelijk en intelligent genoeg uit om van mij een verrassing te mogen krijgen. Hij keek me vreemd aan, maar sloeg het aanbod niet af. Later zag ik hem met een meisje lopen: zij had een bloem in haar tas. Wat een hufter, pfoe.

Mijn derde bloem was ter uitleg aan een 'vriend-van', die ook niet wilde begrijpen dat wij er geen belichaming voor terug verwachtten. Buitenlanders, vooroordelen... Niet iedereen in Holland is zo slecht!

Mijn vierde bloem ging naar the most gorgious looking person in real life: gevonden in de AH to Go, nadat hij ons met een vriendelijk gebaar had laten weten dat hij het écht niet erg vond achter een rij van 8 giechelende meiden aan te sluiten voor de kassa. Volgens mij deed hij aan voetbal.

Mijn laatste bloem was nogal verlept en niet bepaald verrassings-waardig meer. Toch is deze gegeven aan een jongen in de trein die prachtig gitaar speelde. Hij heeft de boodschap als enige begrepen. Hij heeft me beloofd een serenade op mijn naam te schrijven, opdat heel de wereld (of op zijn minst heel Nederland) zal begrijpen dat ik besta.

Want ik besta.

Plan B is in de uitvoer redelijk gelukt. Er vallen nog enkele puntjes te verbeteren, te beginnen met de plaats van uitvoer.

Een drukke winkelstraat in Amsterdam duidt op goedgeklede jongens. Nu moet ieder ander meisje het toch met me eens zijn (en misschien zelfs een enkele goedgeklede jongen) dat een goedgeklede jongen een goedgeklede vriendin heeft.
Als er nog een Plan B ten uitvoer zal komen (ondertussen tot Plan C gepromoveerd) zal deze dus niet meer woorden uitgevoerd in een drukke winkelstraat in Amsterdam.

Verder ben ik niet tevreden met de gerbera. Als ik geld heb, ga ik voor de zonnebloem. Zonnebloemen staan namelijk voor vrolijkheid en hunkering, wat voor mij betekent hunkering naar contact, aandacht en bekendheid.

Maar misschien is er geen Plan C meer nodig. Misschien ben ik onbewust bekender dan op zaterdag 8 september 2007. En wil ik wel zo bekend zijn? Als ik namelijk bekend ben, zullen veel meer mensen weten wat een leuk persoon ik eigenlijk ben. Veel meer mensen zullen op me willen lijken, waardoor ik mezelf niet meer ben, want zij zijn mij. Dan ben ik niet meer bekend als Marieke, maar ben ik bekend als trendsetter van 2007 en ben ik volgend jaar uit de mode, afgedankt en weggegooid. Dan ben ik slechts nog te vinden in de geschiedenisboeken, terwijl ik niet van geschiedenis houd. Vooral niet van de geschiedenis van vandaag. Laat staan mijn eigen geschiedenis.

Later word ik bekend, nu nog niet.