ik zie je nooit meer denk ik

3 maanden geleden had ik mn ex voor het laatst gesproken.
na 2.5 jaar kwam hij met de mededeling me wel terug te willen,en we moesten maar gaan poref samenwonen.
WOOOWWW....
Ik was shocking!
2 jaar had ik vastgehouden aan het geloof dat we ooit wel weer bij elkaar kwamen.
Maar 2 jaar lang kreeg ik de deksel op mn neus.
het laatste half jaar had ik me er maar bij proberen neer te leggen,hij is ook zo verandert, en als hij toch zo over me denkt laat dan maar,dan heeft het ook geen zin dacht ik.
En toen wilde hij me opeens terug, zonder poespas, hoppa!
Natuurlijk ging ik daar tegen in, zette ik me af met JA MAAR nniet zo!!
Hij voelde zich gekwetst en liet me over de telefoon weten dat het maar beter is geen contact meer te hebben en ieder ons eigen weg in te gaaan.
WOOOOOW!!
Ik was shocking!
Van het ene uiterste in het andere.. ik zat in de trein richting huis toen we belden, het voelde alsof de tijd stil stond.
Ik kon alleen maar reageren: jaa als jij dat zo wil en zo voelt heb ik niet veel te willen he?
Afgemeten namen we afscheid. Tranen liepen over me wangen.. hoe kon die? 8 jaar zo over de telefoon weggooien? Doei!

Ik probeerde mn leventje op te pakken en vond afleiding in die teamleider. Verliefd dat ik was! Hij was zo cute, en lekker! We maakte leuke avonturen mee samen: niet meer weg kunnen komen met een auto omdat die achter een hek staat bij de ALdi, en ja die sluit om 18:00 he, en dan kun je om 19:00 niet meer bij je auto! Dus dat werd crashen in een hotel! naar een pretpark gaan met de mooiste dag van het jaar, en de rustigste! we konden overal gewoon gelijk in! naar de film, heerlijk ongenerd zoenen en knuffelen uren achter elkaar aan.
Ja ik vergat de rest om me heen enorm.
Maar toen we wat kregen was hij net enkele dagen bij zn ex weg, en daar is hij dus nu weer naar terug.
Hij miste haar,en moest steeds aan haar denken gvd! daarom heb ik dus een nieuwe baan gezocht,en na een week al gevonden!

Enkele weken geleden had ik mn ex dus een mailtje gestuurd, dat ik me er maar moeilijk bij neer kon leggen dat het zo raar over de telefoon is gegaan, dat ik benieuwd was hoe het met hem ging en dat hij altijd een speciaal plekje in mn hart houd. En dat meende ik,
Vlot daarop kreeg iik een mail terug dat het inderdaad raar was gegaan en dat hij me binnenkort wel wilde zien en benieuwd was hoe het met me ging.
Zo gezegd zo gedaan, wij spraken af.
En de periode er naar toe begon ik toch weer veel aan hem te denken.
Mede ook omdat het over ging met die teamleider, miste ik hem ook weer enorm,en verlangde ik terug naar de oude tijd. Die tijd komt niet zomaar, dat weet ik.

Vandaag hadden we dus afgesproken, de grote dag.
Hij wilde afspreken op een neutrale plaats,een kroegje ofzo.
Hij haalde me op en had appeltaart mee. We hebben eerst een beetje geshopt voor hem en zijn toen wat gaan eten in een restaurant.
Kort hadden we het een beetje over hoe het nou zo gelopen was.
Heel gezellig was het, maar was dit nou afscheid? of? mja dat of stond ik wel beetje voor open merkte ik..
Op de terug weg trok i kde stoute schoenen aan en vroeg hem o pde man af: en nu?
Ja nou ja nu niks, hij wilde nog een beter afscheid dan aan de telefoon.
BAM!
AuW!
ik voelde tranen prikken achter me ogen..
NEE!
Hij zag ons echt niet meer bijelkaar komen.
Jaa maar vrienden kan ik weer niet, dat is te verwarrend en maakt me stuk.
Dan was dit het dus..
Bedankt..
En ik stapte ongemakkelijk uit.
Waarom?
Ik weet dat we niet zomaar verder kunnen gaan
ik weet dat het op deze manier niet werkt..
maar..
ik had gehoopt dat hij me nog steeds terug wilde. dat we erover konden praten..
dat we in ieder geval tot de conclusie zouden komen dat met een ander toch niet werkt,dat je weet oke ooit gaan we weer voor elkaar,maar wanneer moet de tijd zeggen.
Maar nee...
Het doet zo n verschrikkelijke pijn..
Er is geen ander, ik ben zijn eerste en enige.. en dat zal de komende jaren ook nog wel zo blijven.


Ik heb gemerkt in die jaren dat ik me niet durf te geven in een nieuwe relatie. ik heb het onbewust ook denk ik aan mezelf te danken dat die beiden mannen terug naar hun exen zijn gegaan, je straalt toch een bepaalde afstand uit.

Ik heb hem net nog gestuurdd dat ik dit rauw op me dak kwam en dat ik dit niet verwacht had.
Dat ik alleen wat met hem wilde opbouwen en dit niet met een ander meer wil. dat ik hem ga missen en hem succes wenste.
Ik kreeg terug dat omdat ik geen vrienden meer kan zijn, bij hem de deur deed dicht vallen. dat hij niet op een relatie zit te wachten e ndat hij het ook jamme r vind dat het zo eindigt maar het wel beter is zo. hij wenst me succes en hoopt in de toekomst nog es van me te horen.
ik heb toen nog gestuurd dat ik dat indd aangaf omdat vriendschap nooit heeft gewerkt met die verwarringen van beide kanten. dat i kdit eigelijk helemaal niet wil,maar ja als hij verder niks meer wil met me dat het dan voor mij ook ophoud. niet dat ik een relatie gelijk zag zitten maar wel veel over ons had nagedacht. dat als hij nog van gedachten zou veranderen mijn deur altijd open staat voor hem,maar dat hij van mijn kant qua contact niet teveel moest verwachten.. Daar heeft hij niet meer op gereageert.

Huilen doe ik nog steeds.
ik ben zo boos op de situatie. Altijd grijpen we net mis bijelkaar.
het mag niet
het kan niet
het wil niet
Maar ik wil het wel.. en hij ook, we stoppen het beiden elke keer maar weer weg om onszelf te beschermen.
en dat frustreert weet je, als je weet dat de ander ook nog van jou houd,maar uit zelf bescherming handelt.

Sinds een dikke week heb ik ook weer contact met mn allereerste ex, ik was 14/15 toen.
Heel leuk gepraat, en ik merk aan hem dat hij weer helemaal in de wolken is van me.
Maar dat benauwd me nog al, want het is niet wederzijds, al is hij er echt niet lelijker op geworden, hij is een gevioelige jongen en wil hem niet te veel kwetsen.
Op mn gemak voel ik me wel bij hem, heel erg zelfs, het beste van allemaal.
Morgen ga ik bij hem eten. Dat wordt gevaarlijk.
Ik sta namelijk al 2.5 week droog, en hij wil maar al te graag..
Misschien dat ik maar weer in iets nieuws moet duiken om de afleiding weer te zoeken en mezelf weer te kunnen herpakken..
Als ik het zo neer zet klinkt het zo bitchy,maar wil hem niet gebruiken, ik kets toch alles en iedereen af om mn andere ex dus ja misschien moet ik me er over zetten en het gewoon aangaan...
Niemand maar dan ook niemand zal mn ex zn plek in kunnen nemen
niemand zal ik zoveel van houden als van hem
dat speciale gevoel.. 8 jaar.. ik ken hem nu 9.5 jaar.. pffff

zo dit ben ik kwijt. nu douchen en hoofd proberen leeg te maken.