ik zit

met een dipje, dus het kan zijn dat ik eens iets meer ga schrijven dan dat het goed met me gaat... de laatste tijd heel weinig last gehad van dit gevoel... en mss voelt het daarom zo hard aan... ik weet met mezelf gewoon geen blijf... ik wil naar buiten maar als ik dan buiten ben, wil ik terug binnen, in mijn vertrouwde omgeving... ik ben rusteloos...

vanwaar dit gevoel komt weet ik niet... alles gaat goed, men werk, men meisjes, men relatie... alles is gewoon super en toch... toch voel ik me leeg vanbinnen... en het erge is dat ik niet weet wat de aanleiding hiertoe heeft gegeven... ik weet dat ik de laatste tijd mezelf heb verborgen achter men werk... ik had geen relatie en men meisjes hielden me recht...

tis precies of het zit echt diep dat ik zo diep heb gezeten... dat ik mezelf was vergeten, vergeten dat ik verder wou met men leven... dat ik tijd nodig had om alles even tot rust te laten komen... ik ben verdomme bijna 32 jaar en soms bedenk ik me wat ik heb en wat ik nog wil hebben... of wat ik kwijt wil...

men verleden geraak ik niet kwijt... dat zit in men rugzakje dat ik meedraag, alhoewel dat ik af en toe, als dat te zwaar gaat wegen ik wel eens iets ff kan lossen om daarna terug mee te zeulen...

vandaag komen de muren op me af... vanmiddag had ik al gedaan met werken en gedurende 3 uur had ik niets te doen... ik werd gek... ik had gewoon niks om handen... andere zouden zeggen, nice ik ga shoppen, strijken wat dan ook... maar nee ik niet... ik heb op een stoel gezeten, koffie gedronken en sigaretten gerookt... en de tijd... die tikte stilletjes verder...

net zoals nu... toen a. me daarnet belde vroeg hij of hij moest afkomen... ik zei van niet... en daar heb ik nu spijt van natuurlijk... maar ik ben dan ook niet de persoon die achteraf gaat zeggen zeg, kom je nog? ik heb me bedacht... nee ik zweet het wel uit...

ik hoop dat ik morgen van dit gevoel verlost ben... dat ik terug de warmte van he zonnetje binnenin me voel... dat ik terug kan lachen want die lach van de laatste tijd is terug de lach van het masker geworden... ik heb zo lang gehoopt op iemand die me de hand wou geven en me wou meenemen op een nieuwe tocht en nu ik die hand kreeg duwde ik ze weg...

er zit nog teveel in me dat pijn doet... en hoe gelukkig ik ook ben, ik kan sommige pijn niet verdringen...

hoe graag ik ook zou willen...

mss morgen...




misschien...