tis er eindelijk!!

de papieren zijn er eindelijk!!! mijn meisjes dragen eindelijk officieel mijn achternaam!!!!! op 16 januari was eindelijk alles in orde... veel geduld heeft het me gekost maar het was echt de moeite om te wachten... de rest van hun leven zijn het 2 v.t'kes

voor de rest gaat alles zen gangetje... men relatie met axel is gedaan... op een zondagavond in november heeft hij zen boeltje gepakt en is vertrokken, zonder enige uitleg... ik was er kapot van... een paar dagen later belde men tante me op om er over te praten. Blijkbaar had axel een tijdje ervoor met haar een babbel gedaan waarin hij gezegd zou hebben dat hij mijn kinderen 2 rotverwende nesten vond. Nu ben ik blij dat het over is... Mijn meisjes zijn mijn alles en ik breng hen groot zoals ik denk dat dat het beste is. Wat niet wegneemt dat ik niet opensta voor raad en daad. Maar niet dat ze achter men gat gaan vertellen dat mijn kinderen rotverwend zijn! want dat zijn ze niet... niets voor niets is bij mij de boodschap, ookal zijn ze nog maar 6 jaar. De waardes van het leven kan je niet vroeg genoeg meegeven...

Maar bon, hoofdstuk axel is dus afgesloten en daar zat ik dan... met hopen liefde waar ik geen blijf mee wist dus men toevlucht genomen op een site maar eigenlijk stond ik er wat weigerachtig tegenover. Maar toch, die ene gast, ben 28 jaar, wist me op een bepaalde manier te boeien... en nu zijn we ongeveer een maandje samen.

Tis allemaal nog zo pril, nog een zoektocht en een ontdekking naar elkaar... aftasten en ervaren maar het zit wel goed en de toekomst zal wel uitwijzen of het deze keer wel wil lukken.

Het fijne is dat ben nog jong is en nog een kinderwens heeft... en ik ook nog steeds... hij weet over mm en deze periode van het jaar is het zo fucking moeilijk om er niet aan te denken... pfff

Ik heb het ergens wel een plaatske gegeven maar de piijn blijft toch nog en ik laat er nog geregeld een traantje voor... maar ik heb er over leren praten. Het heeft een hele tijd in beslag genomen om te weten tegen wie ik er over kon praten... en wie er voor me was als ik weer eens met een hoop tranen, vragen, onmacht zat...

MM zal voor altijd deel uitmaken van mijn zijn en denken... en dat was het moeilijkste... het aanvaarden dat ik mm heb laten wegnemen... en dat daardoor een groot gemis zou ontstaan...