Ik zou zo graag mezelf weer eens willen zijn.

Ik zou zo graag mezelf weer eens willen zijn. Even lachen, genieten van de mooie dingen om mij heen. Het lachen samen met vriendinnen, het niet moeten en jezelf niet gek maken van de dingen die nog komen gaan.

Ik zou zo graag het grijze vlak rondom mijn hart weg willen halen, en weer kunnen genieten van de kleine dingen die in het leven gebeuren. Er zijn nu zoveel negatieve gebeurtenissen afgelopen tijd gebeurd wat mij een totaal ander zicht op leven heeft gegeven.
Ik ben angstig geworden, bang voor de dingen om mij heen. Een negatieve sfeer heeft mij diep van binnen geraakt. En als ik hier mee door ga, zal ik er langer mee rond lopen gaan dan dat dit nodig zou zijn.

Ik ben bang voor het onbekende, bang voor de dingen die misschien nog wel zouden kunnen komen. Ik ben stil, stil van binnen. Oplettend naar de dingen die om mij heen gebeuren. Ik kan minder genieten van de dingen om mij heen.

Doordat ik zo moe ben, ben ik minder actief. Ik ga eerder naar bed. Ik ga niet meer uit met de meiden omdat dit mij allemaal teveel energie kost. Ik voel me in een isolement zitten waar wat aan veranderd moet worden, wil dit veranderen.

Ik ben angstig voor het idee dat het onbewust me kan raken, mij kan meesleuren naar het diepe waarvan ik niet weet hoe het er daar uitziet. Ik ben bang dat ik op een moment de diepe dalen niet meer uit kom, om de hoge berg richting de top te kunnen beklimmen.

Het is stil van binnen, heel stil. Ik weet niet wat er met mij gebeurd en waarom ik op dingen reageer. Ik voel me vaak alleen, terwijl ik dat helemaal niet ben. Maar ik heb overal mezelf mee, ik ben er bij, en ik maak een situatie op dat moment mee. Daar ben ik alleen, heb ik alleen mezelf, die ik niet vertrouw op wat er zou kunnen gebeuren.

Ik ben niet de persoon die ik was, die ik zou willen zijn. Ik ben iemand anders. Wanneer ik aan het werk ben, ben ik niet mezelf. Ik ben diegene die ik daar wil zijn, maar misschien wel niet kan zijn. Als ik hier over praat, vertel ik niet vanuit mijn gevoel maar vanuit iemand anders. Ik ben niet mezelf, ik ken mezelf niet als ik er naar handel, hoe ik denk dat dit moet terwijl ik dit diep van binnen pijn doet om te doen.
Ik durf niet aan mijn gevoel toe te geven, dat dit zeer doet. Ik probeer het van me af te zetten, maar het raakt me teveel. Teveel om het van me af te kunnen schuiven. Ik kan het van me afschuiven, maar na een tijdje als er rust is en de muur weer afbrokkelt weerkaatst dit nog wel harder terug.

Het er over praten of schrijven kost me veel moeite. Dit gaat niet zonder trillende handen, rode vlekken, vermoeidheid en vlagen van warmte over mijn hele lichaam. Als er alleen al iemand naar mij toe komt om te praten is mijn reactie dat ik schrik. Zoveel aanwijzingen die mijn lichaam geeft, maar die ik negeer omdat ik zo graag door wil gaan.

Ik zit in een waas, dingen gaan langs mij heen. Ik ben er wel, maar ook weer niet. Het kost me meer energie dan normaal. Ik heb geen zin in dingen, ik kijk tegen mijn werkweek op. Als ik er eenmaal ben dan gaat dit wel weer, maar van te voren ben ik al bang naar situaties die zouden kunnen gebeuren.

Het niet luisteren naar mijn lichaam, al blijkt het zo te zijn dat ik maanden met pfeiffer heb gelopen. Het gewoon doorgaan en doen wat er normaal verwacht zou worden.

Mezelf begrijpen is nog een moeilijk onderwerp. Als ik werk, ben ik daar. Ik laat niet me sollen en doe me ding. Zodra ik mijzelf ontspan ga ik over de dag nadenken, wat er allemaal is gebeurd en hoe ik hier na gehandeld heb. Sommige dingen maken dan meer indruk op mij dan ik dacht dat dit zou zijn. Maar ik begrijp niet, hoe ik daar dan normaal kan handelen, terwijl thuis of een week later pas de klap komt..




Stage vanaf september: Langdurige ouderenpsychiatrie

Tijd om stappen te gaan ondernemen, dit gaat zo niet langer.