in deze tijden is het t zwaarst

mijn vader. hoe erg ik hem mis is eigenlijk niet met woorden te omschrijven. liedjes zijn plaatsvervangend, maar alleen ik kan die emotie daarin voelen.
het is lang geleden dat ik over mijn vader heb geschreven. ik heb er lang niet meer aan gedacht. zelfs met de kerst ging er niet veel door mijn hoofd. lange tijd heb ik in een waas doorgeleefd, denkend dat dingen vanzelf over zouden gaan, als je er niet over nadacht. soort van struisvogeltactiek.
mijn vader was heel lief vroeger. ik heb veel goede herinneringen aan hem, maar toch kan ik niet volledig omschrijven wie mijn vader eigenlijk was. er zijn veel kanten van hem die ik niet kende. en nu dus nooit meer zal leren kennen. ik was zijn kleine meid, dikkop zestien die tijd. zijn favo. wat moet ik in godsnaam alle komende tijd zonder hem moeten doen? het is een vraag die ik me heeeeel vaak heb afgevraagd. ik leef nu eigenlijk alweer zo'n twee en een half jaar zonder hem. ongelooflijk. ik had in die tijd niet kunnen voorspellen dat het zo met mij zou aflopen en ik vind persoonlijk dat ik het tot nu toe best goed doe. natuurlijk heb ik mijn kutdagen en mijn onzekere dagen. uiteraard. en ik ga er ook niet van uit dat die zullen verdwijnen. die zullen er naar alle waarschijnlijkheid altijd zijn. maar toch ben ik veel gegroeid en voor het eerst in mijn hele leven heb ik een doel voor mijn ogen. een toekomst.
ik praat met bijna niemand over mijn vader. af en toe met mijn familie, maar niemand van mijn vriendengroep zal ooit door dringen. door de muur die ik om me heen heb gebouwd. daarentegen komen ze wel naar mij toe om hun verhalen te vertellen en dat vind ik ook goed. maar toch, op sommige verhalen, vraag ik me echt af hoe ze er ooit bij komen om met zulke onzinnige problemen naar mij toe te komen. ze weten wat ik heb meegemaakt, hoe kunnen ze dan hun problemen met de mijne vergelijken? en met dit voorbeeld heb ik het maar over een iemand hoor. voor de rest heb ik de beste vrienden die er zijn.

maar toch, in tijden als deze, wanneer ik me zo klote voel, dan mis ik mijn vader het meest. hij kon me meestal met zijn stomme acties wel onbewust opbeuren.
ik vraag me af wat hij van de situatie waar ik me weer in heb gedonderd zou vinden... sjefke, klote jong.