in sickness and in health ( lang verhaal )

in sickness and in health, over men moeder, haar dood, ziekte , en ik

men vader verwijte vroeger men moeder dat ze het ziektebeeld dat ze zichzelf heeft aangedaan op mij probeerde te schuiven.
en ik ontken dit niet, dit was zo...
echter ben ik als een kind nooit echt ziek geweest. ik was vaak thuis van school, heb 2 maagzweren gehad
maar dit is niet men moeder haar schuld.
het is de schuld van de situatie waarin ik leefde : men vader was amper thuis, bedroog men moeder constant en als hij thuis was, was er ruzie. men moeder was eenzaam
zo eenzaam dat ze om negatieve aandacht begon te vragen... dit door zichzelf allerlei negatieve ziektes aan te smeren om zo de gewenst liefhebbende aandacht te krijgen van men vader waar ze naar verlangde.
tenminste zo is het begonnen.. denk ik...dit deed ze echter allemaal onbewust
desondanks haar pogingen, gaf haar man sinds mijn geboorte geen moer meer om haar. hij kwam bijna nooit meer thuis, hij bedroog haar met alles en iedereen. men moeder is op dat moment gaan leven voor haar kinderen (
(mijn broer en ik) het lichtstraaltje in de donkere wereld. men broer die 3 jaar ouder is dan ik en verslaafd is aan geld, keek op naar men vader, en het geld die hij verdiende. men broer, stond aaltijd aan men vader zen kant...
lang voor ik zelfs afwist van het bestaan van men vader zen affaires en zen langdurige relatie met de vrouw die nu men stiefmoeder is, wist men broer al alles. tenminste alles die hij moest weten.
de jaren hingen verder en men moeder was vaker, en ernstiger ziek. vraag me niet pressies wat ze allemaal had
het is mij als kind nooit verteld geweest. het enige wat ik weet is dat ze tonnen antidepressiva slikte, en het niet hielp... dat ze een bloedklonter op haar lever had, deze eigenlijk getransplanteerd moest worden en het hierdoor niet kon gebeuren. ze had zichzelf chronisch vermoeidheid aangepraat, en het gaf haar een mooi excuus om hele dage niets te doen en niet te werken. dat die vermoeidheid kwam van de depressie, had ze zelf niet ingezien.
ze heeft zich nooit op chronisch vermoeidheid laten testen, tot men ouders besloten om (eindelijk) uit elkaar te gaan. de resultaten van deze tests kwamen pas nadat ze gestorven was. ze had geen chronische vermoeidheid.
er zijn heel veel dingen die ik niet weet van men moeder, die ik in kleine puzzelstukjes na haar dood naar me gesmeten kreeg...
zo wist ik niet dat ze een vals gebit had. dit zogezegd door een kwakzalver van een tandarts die als kind al haar tanden zou uitgetrokken hebben. ik denk dat het komt door haar veel te hoge cholesterol, die ze al jaren had.
anyway, de oorzak zal ik wss nooit weten. ze heeft dit feit aaltijd voor ons verborgen gehouden, ze heeft haar tanden nooit uit haar mond gehaald en het product om ze te kuisen aaltijd goed verstopt ( ik heb het gevonden toen ik het huis aan het uit kuisen was toen we moesten verhuizen naar Brussel)
terug naar de zogezegde zieke ik. als kind luste ik bijna niets. ik werd nooit verplicht door men moeder om iets te eten die ik niet luste met als gevolg dat ik praktisch niets van groenten at. men vader en moeder drongen aaltijd aan bij het feit dat ik vitaminen moest nemen omdat ik toch zoveel tekort moest komen door men weinig gevarieerde eten. de ( vele) malen dat ze preventieve bloedtest hebben genomen, was de uitslag telkens hetzelfde: zelfs zonder vitaminen kwam ik niets tekort.
de dood van men moeder was een pijnlijke gebeurtenis, en de maanden die volgden nog erger. het is aaltijd zo, net als je denkt dat je op een punt bent dat je leven echt niet meer slechter kan worden dan dat hij al is, wordt hij pas echt een hel. op zaterdag 17 januari ( 17 dagen na het beloofde nieuwe jaar, de nieuwe start, met alleen men moeder en ik, samen in ene appartement ) rond 10u vond ik haar... dood in haar bed. de ambulanciers schatten dat ze ongeveer om 5u 's nachts zou gestorven zijn. waarom ben ik zo laat gaan kijken naar haar kamer? men moeder nou niet bepaald het persoon die lang sliep, ze was elke ochtend op 7u op. ze had me specifiek gevraagd 's ochtends niet veel lawaai te maken, omdat ze eens wou proberen uit te slapen. ik stond op rond 9u en duwde haar deurkamer open, ze was nog aan het slapen, maar er leek iets mis... ik verweite mezelf dat ik paranoia was en haar moest laten slapen... ik besloot eten en te douchen en na men douche haar te wekken, toen ik in de douche stond begon ik te paniekeren " wat als ze dood is" ,weeral trachtte ik dit idee uit men hoofd te halen, dit kon niet, ik was paranoia.
ik kwam uit de douche en had een hele sterke drang direct te kijken of ik haar wakker kon maken. maar ik beperkte mezelf en besloot eerst men haar te kammen. toen ik klaar was hiermee liep ik naar haar deur.ik keek door het spleetje van de deur en ze lag er vredig, handen samengevouwen op haar borstkast, laken er strak onder... het eerste waar ik aan kon denken was dat mijn moeder NOOIT zo sliep, niemand slaapt zo.... je beweegt in je slaap, dit leek alsof het nog niet aangeraakt was... ook zag het er uit alsof ze niet ademde of bewoog.
ik kwam de kamer in en raakte haar arm aan. haar arm was koud... heel koud.
ik stormde haar kamer uit en rende naar de telefoon. ik belde niet eerst de ambulance, maar men toenmalig vriendje " ik denk dat men moeder door is, maar ik weet het niet zeker" " ik durf nietmeer gaan kijken, kan je komen"
hij was er in no time met de brommer van een vriend van hem... ik denk dat ik niet eerste de ambulance belde omdat ik al wist dat het te laat was... toen hij aankwam rende hij de trappen op ( we woonden op het derde verdiep en het was een eind) hij vloog me in de armen en zen vriend hing kijken naar men moeder... hij kwam terug. " bel de ambulance maar, ze is dood"
men vriendje belde, ze kwamen heel rap
ik wou de lift voor hun tegenhouden maar die was net weg. ze renden de trappen op met hun zwaar hart materiaal, ik riep hun nog na " het is toch al te laat"
ik kwam boven met de lift. ze bevestigden wat ik toen al lang wist, ik had geen moeder meer. ze stelden me vragen overmen moeders gezondheid. ik kon bijna niets ervan beantwoorden, ze had me nooit iets verteld.
ik vertelde ze dat ze veel pillen slikte, dacht dat ze chronisch vermoeidheid had, ze kritisch hoge cholesterol had en ze zoveel rookte dat ze grote hoestbuien had en vaak ademhalingsproblemen en ik haar hoorde piepen dat ze geen lucht meer in haar longen kreeg. meer wist ik niet. wat erna allemaal gebeurde is een vage gebeurtenis
ik belde men men broer, die nam niet op, hij was aan het werk, dus ik stuurde iemand ( de vriend van men vriendje) om hem het nieuws te gaan vertellen...
ik telefoneerde men moeders kant van de familie, men moeder haar vrienden. als een robot zei ik telkens hetzelfde " ben je aan het zitten, ga zitten, ik moet je iets vertellen, men moeder is dood"
men vader was ik vergeten te telefoneren, ik dacht er niet aan, tot de zus van men moeder zei " heb je je vader gebeld"
toen deed ik het maar, hij deed alsof hij heel erg aan het huilen was, ik geloof er nix van, hij was een goede acteur.
plots stroomde men huis vol familie, mensen die ik een voor een niet wou zien.
men vader had de eerste trein van brussel naar oostende genomen en kwam 2u later aan...
alles gebeurde plots in een versnelling, terwijl ik het idee had dat de tijd stilstond. de lijkschouwer kwam. ik koos kleren uit voor men moeder om te dragen, haar favoriete outfit en een ketting de ze aan mij had gegeven maar aaltijd zelf droeg. " juwelen zijn niet toegestaan, die worden afgenomen voor ze verbrand wordt " zei de lijkschouwer. " maakt mij niet uit, ik wil dat ze hem nu draagt"
ik herinner me nog dat het een koude maar mooie dag was, dat ik het niet wou, mooi weer kon niet. het moest regenen, donker zijn, want zo was men mood. het kon geen mooie dag zijn,want men moeder was dood.
over de dagen, weken, maanden die volgen a ik het nu eventjes niet hebben
januari is ze gestorven. juni is men vader voor de 2de maal getrouwd. met zen minnares waar hij al 7 jaar iets mee had achter men moeder haar rug om
waar hij al een huis mee had gekocht en alles, het huis waar ik nu, tegen men zin in woon...
door versprekingen van men stiefmoeder,men vader en men broer, krijg ik alsmaar meer puzzelstukjes naar men hoofd gehooid. dit zonder dat ze dit beseffen.
toen men moeder gestorven was, wisten we niet aan wat. men vadert heeft aaltijd gezegd dat een autopsie teveel geld kostte en is het dus nooit gedaan geweest... ( volgens hem, ik hoop dat het anders is, want tenslotte moeten de dokters toch ook een cause of death kunnen vaststellen niet?)
er is gewoon ontzettend veel vaagheid rondt men moeder haar dood en dit wil ik opklaren, ik wil gewoon weten wat ze allemaal heeft gehad van ziektes tijdens haar leven en aan wat ze gestorven is... meer niet.
ik herinner me dat de dag van men moeder haar dood men vader had besloten om de dokter te laten komen om te spreken met de kinderen.. no one nows why want ik wou dit alleszins niet maargoed...
men moeder en ik had juist besloten om naar een andere dokter te gaan, want onze toen huidige huisdokter stond aan de kant van men vader en nam men moeder niet meer serieus.
ik weet nog dat die nieuwe dokter zei tegen men vader " moeten we julie niet laten testen, om te kijken of het niets erfelijk is" en dat men vader neen zei...
dit laat me grote vragen stellen naar wat men moeder had.... voor hetzelfde geld loop ik rond met een tikkende tijdbom in me, wachtend om te sterven, en weet ik er niets van.
ik ben niet het persoon die niet wil weten wat ik heb als ik iets heb. ik wil weten als ik ziek ben, en ik wil weten als ik terminaal ben en ik wil weten hoeveel tijd ik nog over heb op deze planeet.
sinds die tijd, dat de dokter zei" moeten we niet kijken of het erfelijk is" ga ik er gewoon van uit, dat ik niet ouder wordt van 45, de leeftijd die men moeder was.
ook het feit dat ze daar zo mooi lag, in een ongerimpeld, on-geslapen bed doet veel vragen reizen bij me? mss had ze zelfmoord gepleegd, niet eens dag gezegd aan haar kinderen, niet eens een goodbye of i love you note.
ik hing allesoorten complotten starten in men hoofd. over hoe ze toen ik en men broer die vrijdagnacht uit waren, stiekem een heleboel pillen had geslikt ( genoeg voor een overdosis hadden we zeker in huis) en dan was gaan liggen in bed, tot de dood haar kwam halen. ik stelde me voor hoe ze toch afscheid had genomen ( want ik zie men moeder gewoon nooit zomaar haar kinderen verlaten, zeker niet zonder een afscheidsbrief) ze 2 briefejs voor ik en men broer op haar nachtkastje had gezet en ik er gewoon over had gekeken. ik stelde me voor hoe men vader deze vlug had weggenomen en deze nu stiekem verstopt en doet alsof haar dood een natuurlijk fenomeen was.
als ik hieraan denk, krijg ik ene mix van boze en trieste gevoelens over me geen. boos omdat als men moeder echt zelfmoord heeft gepleegd, ik dankzij haar in deze klotesituatie zit. triest omdat ik te jong was om haar uit haar depressie te helpen, en ervoor te zorgen dat ze gelukkig werd en dusdoende niet zelfmoord als the only way out zou zien.
mijn gevoelens en ideeën rondt men moeder haar dood wisselen constant.
of ik denk dat ze serieus ziek was ( dit erfelijk is, en zodoende ik dit dus ook heb)
of dat ze zelfmoord heeft gepleegd, gewoon omdat het leven nooit vriendelijk voor haar geweest is. zo een goed persoon, en aaltijd ongeluk, het leven heeft haar nooit iets gehund.
mss is het laatste gewoon ook mijn toekomst. alleen zou ik nooit zelfmoord plegen. maar mss ben ik gewoon geboren voor het ongeluk.
nu
bijna 5 jaar na men moeder haar dood
ben ik de eenige in men directe omgeving van familie, die nog aan haar denkt, die haar mist.
rauwen heb ik nooit kunnen doen, gewoon blij zijn met men stiefmoeder en hoe goed ze ons opving, dat moest ik doen.
men vader heeft/had kanker. men stiefmoeder heeft in een slip of the tongue gezegd dat men moeder dit ook heeft gehad...
ik zei "owja" daar wist ik nix van. toen zei ze rap, "ja ik weet het niet meer, vraag maar aan je vader" omdat ze weet dat hij er toch zou over liegen.
ik wil echt uitzoeken hoe men moeder is gestorven en wat ze allemaal had. maar ik heb het idee dat iedereen die ik ken die me eenbeetje kan helpen tegen me liegt en samenspant om de waarheid verborgen te houden.
including de toenmalige huisdokter. die nieuwe die we net hadden, weet ik zen nam niet meer van -_- dus daar kan ik ook niet geen.
zou het mortuarium iets weten denk je?
nu men vader kanker heeft/had denkt hij dat hij MIJ kan vertellen hoe en wat ik moet doen.
ik moet maar weer eens vitaminnen nemen!!! wtf, wrm? ik ben zo goed als nooit ziek, en echt wek fit... als ik iets heb is omdat er gewoon ziektekiemen in huis hangen voor weken omdat men klein broertje en stiefmoeder ziek zijn... en dat klein mormel overal aankomt en ik hem van men drank je moet laten drinken , ja dan is het niet moeilijk he...
ook begint ie al elke dag over dat ik meer moet eten ( als in gevarieerd en gezond) omdat ik anders echt wel complicaties ga krijgen later enzo...
ja sorry hoor maar tis niet omdat hij dik is en niet genoeg beweegt dat ik dat niet doe o0
nu
5jaar na men moeder haar dood
schuift men vader zijn ziektebeeld op mij af
iets wat hij haar aaltijd van verweet. dit doet hij zonder dat hij dat beseft.
ik vraag me alleen af, wrm ik hier aaltijd het slachtoffer van ben? bij men moeder was het duidelijk; ik was haar favoriete kindje
maar wmr schuift men vader zijn ziektebeeld dan niet op men broer, die veel zwakker is dan ik, al 10 klaplongen heeft gehad ect.
ik, heb nog nooit een major ziekte gehad in men leven, en ben niet rap ziek...
why
mss zit er iets meer achter
mss heb ik een erfelijke ziekte
en leef ik niet meer lang....
i guess i'll now when my time has come
ik hoop gewoon dat er dan iemand is in men leven
die onvoorwaardelijk/zielsveel van me houd
die me steunt en er voor me is.
ik hoop dat ik niet moet sterven als men moeder, stiekem, helemaal alleen in de nacht.
niemand die naast haar lag om haar vast te houden terwijl ze haar laatste adem nam.
ik hoop
dat als ik dan toch zo jong moet sterven
er tenminste
iemand van me houd.









dit verhaal is lang, i know, en hiermee is nog niet alles gezegd.
veel stukken zijn er tussenuit gelaten omdat ik niet het me niet kan veroorloven een hele dag te schrijven.
ik heb hier al -te lang- aan geschreven, maar het maakt niets uit
het was tijd om dit verhaal eens neer te pennen voor mezelf.

en ja ik weet dat men vrienden van me houden, maar ik heb het hier over de liefde van de eenige echte. it does NOT compare to the love of friends.