Loop ik vanmiddag in de supermarkt zo de 37lentes tegen het lijf.
Haar zoontje helemaal uit zijn dak toen hij mij in het verzier kreeg,
en was niet meer bij me weg te houden.
Zegt ze vriendelijk moet je hem een tijdje hebben?
GGRR moet ik me echt in houden om me mond niet voorbij te praten
(had willen zeggen is goed maar wil ik de moeder er bij).
Wat is het leven toch complex
Weet echt niet wat nu te doen?
Ze weet hoe ik over haar denk,na de actie met de rozen.
Houdt in eerst instantie de boot af,
maar tast vervolgens wel de grensen af.
Hoe is het toch mogelijk hoe ze me steeds weer weet te raken,
en wereld weer op de kop zet.
zip