ineenstorten

Ik wou dus proberen slapen, maar begon over alles na te denken en te wenen (wat ik normaal niet zo gemakkelijk kan)
Maar dit is het dus: Ik sta echt op het punt om ineen te storten.
Ik blijf nog steeds kampen met 5 problemen, zo gesloten als ik ook ben, moet het maar hier staan.

PROBLEEM 1: School
Vorig jaar zat ik tijdens mijn eindexamens voor de eerste keer met faalangst. Niet zo'n prettig gevoel..
Constant beven, kokhalzen, stress tot over mijn oren. Ik behaalde een a-attest, dus ik dacht, goodbye faalangst.
Maar zelfs tijdens de vakantie kreeg ik nachtmerries over school, leren enz. Nu school weer begon, had ik overal op
mijn kamer briefjes gehangen om mij te helpen herinneren dat ik mij me moest voorbereiden op testen, anders zeg ik
tog maar 'foert, tlukt mij wel'. Maar het is nog maar week 2 en ik ben al weer kapot door faalangst.. :s

PROBLEEM 2: Vader
Sinds de scheiding van mijn ouders hebben ik en hem al heel veel ruzie gehad, soms met doodsbedreigingen..
En sinds hij een vriendin heeft, waarbij hij elke dag ruzie heeft, en tog met haar gaat trouwen ging het steeds
van kwaad naar erger. Meerdere keren heeft de politie moeten komen. vorige donderdag was het de laaste keer.
Ik kon het niet meer aan, was bang van mijn eigen vader, dus politie kwam, mama kwam etc etc. Maar nu heb
ik beslist en heeft de politie en mijn mama mij aangeraden om niet meer in co-ouderschap te leven maar volledig
bij mama te wonen. Op het moment zelf dacht ik ook dat dat het beste was, ik WOU niet meer terug naar daar.
En alhoewel ik nog steeds niet terug wil, zit ik steeds met de gedachte: 'het is wel mijn vader, en dat blijft ook zo,
wie weet staat hij ook op ineenstorten omdat ik niet meer terugwil, zijn enige dochter..' Ik ben, en dat geef ik zelf toe,
een persoon die té veel om mensen geeft. Maar de gedachte dat ik mijn vader kwets, pijn doe of wat dan ook, maakt
mij kapot.

PROBLEEM 3: Mama
Mama en ik hebben het nooit echt breed gehad, maar toen alles nog goed liep met mijn vader, heb ik mijn droom gevolgd:
mij inschrijven als model. Wat natuurlijk geen goedkoop pretje is. Voor sommige misschien niet, maar 325 euro is voor ons
'gezin' duur. Mijn vader wil niet mee betalen, dus nu werkt mama snachts ook, speciaal voor mij. Ik help ook mee met een
baantje, maar met 4 euro per uur graak ik er niet voor mijn opleiding te batalen. Ze zeggen dat je het rap terug verdient,
maarja de opleiding duurt 2 maand en begint donderdag. & nu ik bij mama ga wonen, moet ze ook een advocaat en rechtbank
en jeugdrechten enz enz regelen, wat ook al niet zo goedkoop is. Ze zit al met zoveel stres, en ik doe er nog een schepje bij.
Ik kan het gedacht dat ik haar uitput maar niet uitstaan. zoals ik al zei: het maakt me kapot.

PROBLEEM 4: Vrienden
Dit is nu wel het probleem die me het minste tegensteekt, maar me tog wel een hele tijd laat nadenken..
Sinds ik mijn liefje heb, wat nu al meer dan een jaar is, heb ik het gevoel dat ik ze laat vallen.
In de les opvoedkunde moesten we het alter beeld en ideaal alterbeel beschrijven van elkaar. En heb meerdere
keren dingen gehoord over mij en J, dat ik (nu wel niet letterlijk, maar het komt er op neer) te veel tijd besteed
aan hem en ik me laat doen door hem. Wat ik naar mijn mening, geen gelijk geef, maar bon (het minste van mijn zorg)

PROBLEEM 5: J (liefje)
Doooor al deze problemen, hebben ik en jasper de laatste tijd ruzie om veel dingen, dingen waar we vroeger over zouden lachen.
Maar tog, na alles wat ik nu meemaak, wat hij ook redelijk allemaal al heeft moeten meemaken, ziet hij na dit alles gelijk
tog niet in dat dït me tegensteekt, en niet hem. Ik weet dat ik alles een beetje afreageer op hem, en ik weet dat dat niet mag,
maar tog, ongemerkt doe ik het. En pas de volgende dag realiseer ik me dat het niet zijn schuld was. Maar ik ben een gesloten iemand,
ik hou alles voor mij, en dan plots als het teveel word, barst ik open, wat eigenlijk niet veel gebeurd.. Ik blijf gewoon opkroppen, en hij is
de enige (en mama) waar ik deze dingen tegen wil vertellen, ik kan niet tegen mijn beste vriendin, ik zie ze nooit, en op school zitten
we altijd in groep, en als ik dan iets wil vertellen, heb ik het gevoel dat ze in hun hoofd denken 'wanneer gaat ze nu eindelijk zwijgen'.
Dus sorry schat, echt waar, ik twijfel niet aan ons.. Ik heb het gewoon moeilijk en dacht dat jij van iedereen dat wel zou snappen.


-F