Invriezen of niet

Sinds vandaag heet ik in mijn geboorteregister officieel Jimmy en ben ik officieel een man. Dat voelt echt zoveel beter dan eerst. Nu voel ik me meer een jongen, al ben ik fysiek niet erdoor veranderd. Mijn paspoort wordt dinsdag aangepast, maar da's al snel. Pas midden oktober heb ik mijn eerste (en misschien laatste) afspraak bij de gynaecoloog. Stel ik ga dat hele eicellen invriezen IVF gebeuren doen, dan ben ik weer drie a vier maanden verder voordat ik aan hormoontherapie kan beginnen. Ik twijfel nog steeds zo erg. Als ik het wél doe wordt het kut, maar als ik het niet doe ook. Ik wil niet op mijn 17e al moeten beslissen of ik biologisch kinderen van mezelf wil kunnen krijgen. Het zullen drie heftige maanden worden, dat weet ik wel, waarin precies het tegenovergestelde met mijn lichaam zal gebeuren van wat ik wil, en waarmee de gewenste hormoontherapie uitgesteld wordt. Als ik nu moest kiezen, zou ik het waarschijnlijk niet doen, omdat ik, na jaren wachten op testosteron, ongeduldig begin te worden. Ik ben alleen bang dat ik dan later spijt krijg. Ik moet zoveel afwegingen maken joh. Ik ga sowieso nooit zwanger worden, dat is één ding wat zeker is. Als ik bij de persoon blijf waar ik nu een relatie mee heb, zal ik überhaupt waarschijnlijk niet eens kinderen krijgen, want dat wil hij niet. Als we onze levensstijl voortzetten gaat kinderen krijgen misschien niet eens een goed idee zijn. Maar je weet niet hoe dingen lopen. Het is een duivels dilemma, ik moet kiezen tussen de ik van nu of van later, en dat is bijna geen doen voor me. Op dit punt is het zowat een kwestie van kop of munt.