Is dit het?
Is dit het?
Is dit alles wat er te bereiken is?
Is dit alles wat ik aankan? Of is dit wat "het leven" mij gunt?
Zoveel vragen tegenwoordig en ook zoveel onzekerheden.
Ik twijfel aan mezelf en aan de capaciteiten die ik heb.
Ik had van kleins af aan de grootse plannen voor mezelf. Ik had plannen.
Nu, nu voel me ik me oerdom. Letterlijk dom, literair beperkt, vocabulaire achtergesteld persoon dom.
Ik verwijt mezelf dat ik niet goed genoeg ben om mezelf een schop onder m'n kont te geven om het gewoon te doen zonder altijd maar de behoefte te hebben aan steun van familie of smoesjes te verzinnen.
Altijd maar dezelfde smoesjes. Geen geld. Geen steun. Geen discipline. Altijd alles alleen moeten doen.
Ik wilde zoveel. Ik zag mezelf al gaan, studeren, universiteit en de journalistiek in.
Hoe kan het dat iemand het zo erg kan verneuken voor zichzelf? Ligt het alleen aan de persoon zelf of hoe het leven loopt? Ik vraag me af of ik de enige ben die zich zo kan voelen over zijn leven?
Ik kijk vaak van een afstand naar mijn eigen leven en wat ik dan zie is iemand die hard werkt, een vaste baan heeft, samen woont met iemand die ontzettend lief is, een mooi huisje heeft, alles wat ik nodig heb en vrienden om me heen.
Geen verkeerd beeld toch? Maar waar komt dat gevoel dan vandaan en hoe los ik het op?
De vrienden en mensen om me heen lijken allemaal wel een veel beter leven te hebben. Zij hebben of zijn flink onderweg om hun plannen te behalen. Ik ben dan ook altijd jaloers op anderen. Waarom ben ik niet een loslippig, grappige blondine? Of een muzikaal getalenteerde redhead? Of mijn allerbeste getrouwde vrienden die hun leven onwijs op een rijtje hebben?
Vroeger werd er altijd gezegd dat je alles kon bereiken, alles wat je maar wilde. Was dat dan gewoonweg een leugen? Of een zogenaamde "motivator" waar je echt poep aan hebt?
Het is eigenlijk ongelooflijk hoe "het leven" je zo kan leiden alsof het je niet gegund is, maar de rest wel. Misschien heeft het te maken met dat ik een ongeplande baby was? Ik was per ongeluk het leven in geperst en misschien heeft "het leven" gewoonweg niet gerekend op deze ziel extra.
Tijd voor therapie.
Is dit alles wat er te bereiken is?
Is dit alles wat ik aankan? Of is dit wat "het leven" mij gunt?
Zoveel vragen tegenwoordig en ook zoveel onzekerheden.
Ik twijfel aan mezelf en aan de capaciteiten die ik heb.
Ik had van kleins af aan de grootse plannen voor mezelf. Ik had plannen.
Nu, nu voel me ik me oerdom. Letterlijk dom, literair beperkt, vocabulaire achtergesteld persoon dom.
Ik verwijt mezelf dat ik niet goed genoeg ben om mezelf een schop onder m'n kont te geven om het gewoon te doen zonder altijd maar de behoefte te hebben aan steun van familie of smoesjes te verzinnen.
Altijd maar dezelfde smoesjes. Geen geld. Geen steun. Geen discipline. Altijd alles alleen moeten doen.
Ik wilde zoveel. Ik zag mezelf al gaan, studeren, universiteit en de journalistiek in.
Hoe kan het dat iemand het zo erg kan verneuken voor zichzelf? Ligt het alleen aan de persoon zelf of hoe het leven loopt? Ik vraag me af of ik de enige ben die zich zo kan voelen over zijn leven?
Ik kijk vaak van een afstand naar mijn eigen leven en wat ik dan zie is iemand die hard werkt, een vaste baan heeft, samen woont met iemand die ontzettend lief is, een mooi huisje heeft, alles wat ik nodig heb en vrienden om me heen.
Geen verkeerd beeld toch? Maar waar komt dat gevoel dan vandaan en hoe los ik het op?
De vrienden en mensen om me heen lijken allemaal wel een veel beter leven te hebben. Zij hebben of zijn flink onderweg om hun plannen te behalen. Ik ben dan ook altijd jaloers op anderen. Waarom ben ik niet een loslippig, grappige blondine? Of een muzikaal getalenteerde redhead? Of mijn allerbeste getrouwde vrienden die hun leven onwijs op een rijtje hebben?
Vroeger werd er altijd gezegd dat je alles kon bereiken, alles wat je maar wilde. Was dat dan gewoonweg een leugen? Of een zogenaamde "motivator" waar je echt poep aan hebt?
Het is eigenlijk ongelooflijk hoe "het leven" je zo kan leiden alsof het je niet gegund is, maar de rest wel. Misschien heeft het te maken met dat ik een ongeplande baby was? Ik was per ongeluk het leven in geperst en misschien heeft "het leven" gewoonweg niet gerekend op deze ziel extra.
Tijd voor therapie.
28 feb 2017
- meld ongepast verhaal
-
Wobbel
woensdag 30 september 2020 18:06
De vrienden en mensen om me heen lijken allemaal wel een veel beter leven te hebben. Zij hebben of zijn flink onderweg om hun plannen te behalen. Ik ben dan ook altijd jaloers op anderen. Waarom ben ik niet een loslippig, grappige blondine? Of een muzikaal getalenteerde redhead? Of mijn allerbeste getrouwde vrienden die hun leven onwijs op een rijtje hebben?
Ik weet dat het een oud verhaal is maar dit is ook wat ik ervaar. Alles en iederen om mij heen heeft het allemaal prima voor elkaar. Of althans dat laten ze zo overkomen. Gras is bij anderen groener? :S -
kelly
donderdag 01 oktober 2020 12:13
@Wobbel:
Ik voel er nog steeds zo over. Althans, wel minder. Ik heb besloten om tevreden te zijn met wat ik heb. Wanneer je naar meer verlangt, heb je voor je gevoel nooit genoeg.
Ooit eens gelezen over het stoïcisme? Echt een aanrader!
-K -
Wobbel
donderdag 01 oktober 2020 15:42
Het is ook niet echt het verlangen naar meer, maar naar meer rust/ minder zorgen.
stoïcisme? Mhh nee zal daar eens induiken. Heb net een paar dingen erover gelezen en gaat over dingen accepteren zoals ze zijn.
Thanks
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 jan 2024 Achter de feiten
- O 06 nov 2020 Onderbuik gevoel ( 1 )
- O 07 okt 2020 Emmers vullen ( 3 )
- O 29 sep 2020 Bevestiging ( 2 )
- O 01 dec 2019 Talentloos ( 5 )
- O 21 nov 2019 zorg dragen voor jezelf ( 3 )
- O 21 nov 2019 Medicatie ( 3 )
- O 18 nov 2019 burnout/adhd dingen
- O 11 nov 2019 adhd ( 4 )
- O 15 apr 2019 Zouden zij? ( 7 )
- O 15 apr 2019 Absoluut geen idee
- O 03 mrt 2017 Jong vs oud ( 3 )
- O 28 feb 2017 Is dit het? ( 3 )