Is het nog omkeerbaar?

En daar zit je dan met grote ruzie en irritaties.

Ik weet niet hoe het kwam, maar ik was gruwelijk chagerijnig.

Mijn vader en ik hebben nooit een goede relatie gehad.
Misschien niet nooit niet, maar rond mijn 5/6 jaar verwaterde alles.
Mijn vader ging meer werken, kwam thuis, viel in slaap, ging eten, keek tv, ging naar bed.
Meer was het niet.
En diep van binnen neem ik het hem nog steeds kwalijk.
Op een goede relatie hoef ik niet te rekenen, we hebben bij veel mensen gelopen voor hulp.
Maar niets hielp.
Hij deed namelijk niets fout volgens zichzelf.
En ook dat leverde irritaties op en aangezien ik nogal snel aangebrand ben betekent dat niet veel goeds.
Het werd schreeuwen tot je je stem kwijtraakte.

Mijn moeder kreeg voor de eerste keer kanker en mijn vader en moeder waren zielig.
Natuurlijk hadden zij het zwaar, maar wij, mijn zusje en ik, ook.
Naar ons is nooit gevraagd.
Het was altijd : 'Hoe gaat het Koos, met jou en je vrouw?'
Ook daar waren gesprekken over en we hebben het nooit kunnen begraven.
Weggestopt, zand erover.
Mijn vader kreeg nog minder interesse in ons, mijn moeder had alle aandacht.
Ik was 13 jaar, net in de pubertijd.
Zwaar onzeker, omdat ik gepest werd door een meisje uit mijn gymklas.
Zo'n meisje wat iedereen klein kreeg, je kent dat wel.
En aangezien mijn moeder kanker had, was ik erg kwetsbaar voor de dingen die ze me zei.
KRIJG TOCH KANKER!
Ik had aandacht nodig, want elke avond huilde ik mezelf in slaap.
Niemand snapt dat ik nog steeds een hekel aan gym had de 2 jaar daarna. [Hoewel ik niet meer met dat meisje gymde.]
Het heeft gewoon een enorme inpact op me gehad.

De tweede keer dat mijn moeder kanker kreeg, ik was 15 en 16.
We besloten op een gegeven moment te stoppen met praatkuren.
Het schoot niets op.
De verantwoordelijkheid die mijn vader erbij kreeg deed niet veel goed voor zijn humeur.
Hij moest alles regelen en wanneer hij moe uit zijn werk kwam, moest hij voor mijn moeder zorgen.
Respect had ik er niet voor.
Af en toe wel, maar dat liet ik hem niet zien.
Hij mocht het niet zien, hij toonde namelijk nooit interesse in me.
Dan nu ook niet.
Ik ging mijn problemen op andere manieren oplossen: blowen,drinken en ja snijden.
Veel mensen snijden en ik snap ook wel dat veel mensen het voor aandacht doen en veel mensen die snijden hier schrijven, maar juist die mensen hebben een stem nodig.
En die had ik niet.
Mijn vader luisterde niet wanneer ik contact wilde zoeken.
En ik wees hem af wanneer hij contact met mij zocht.

Dit verhaal was nodig, om tot het verhaal van vandaag te komen.

Door deze gebeurtenissen kan ik echt weinig hebben van mijn vader.
Er hoeft maar het minste of geringste te gebeuren of ik vlieg hem aan.
Vaak is mijn moeder daar de dupe van, en daardoor krijg ik spijt.
Maar opnieuw, hij mag het niet merken, hij zal het niet merken.
Ook omdat ik gestopt ben met snijden, al iets van 3/4 weken, ben ik snel op mijn teentjes getrapt.
Dit omdat ik nu een andere manier moet zoeken om mijn gevoelens kwijt te kunnen, het wordt nu nog allemaal opgekropt.

Tijdens het eten onstaat er een grote ruzie en ik blijf maar schreeuwen.
Probeer niet het laatste woord te willen hebben, maar ik moest en zou mijn zegje doen.
Na het eten zette ik mijn brommer binnen en mijn moeder pakte mijn sleutel af.
Ik: 'Waarom doe je dat?'
Zij: 'Jij bekt mij af, dus jij krijgt je sleutel een tijdje niet terug.'
Ik: 'Ik bek jou niet af! Ik bek papa af!'
Zij: 'Oke, pap hier haar sleutels.'
En op het moment dat hij de sleutels aan probeert te pakken duw ik hem weg.
'Je pakt die sleutels niet! Geef ze terug!'
Ik heb de sleutels gepakt en ben naar boven gegaan.

Ik kan niet tegen deze ruzie, maar ik weet dat ze mijn schuld zijn.
Ik kan er niet tegen dat mijn zusje een groter, belangrijker deel zijn van hun leven en ik ben niet de enigste die dat vind.
Ik kan er niet tegen dat ze niet zien hoe ik me voel, dat ze het niet begrijpen.
En dat de relatie zo uiteengegroeid is dat ik het ze niet meer wil laten begrijpen.
En dat zal ik ze niet meer vergeven...


Het is langer geworden dan ik dacht, maar het is eruit.
Moeilijk begrijpbaar zonder andere verhalen die erbij horen.
Het feit dat ik me op de 2e plaats voel komen bijvoorbeeld, maar ik moest het gewoon kwijt...