It’s my call

De levensenergie golfde door me heen. Het was echt… ik danste gewoon door de woonkamer en begon de “Oh-oh, oh-oh, oh-oh, oh-no-no ” bewegingen van Beyoncé en haar nummer Crazy in Love te maken. Terwijl het woord kanker nog geen twee dagen geleden voor mij een fysiek feit werd.

Ja! Dit is echt een roep om me - opnieuw - te verdiepen in het belichamen van mijn hele zijn. Ik moet contact opnemen met mijn naamgenoot die ik al een jaar volg op Instagram.

Alles wat zij zegt, wat zij voelt, hoe zij denkt en handelt, dat resoneert zo met mijn energie. Ik geloof zo in haar concept. Relaxedverliefd. Op jezelf, op de wereld en daardoor aantrekken wat je nodig hebt.

Het is gewoon.. alsof ik me zelf soms zie en hoor. Maar dan uit het verleden. Voordat ik me zo vlak en verdoofd voelde.

Bij haar moet ik zijn dus.

Even een calletje inplannen om te kijken of ik in haar programma pas.

En vreemd..

Ik voelde me tijdens het gesprek niet helemaal krachtig. We waren aan het videobellen, waarin zij mij vragen stelde. Ik vertelde haar de hele situatie van relatie tot het proces waarin ik nu zit. Ze raakte emotioneel en dat kon ze ook in woorden uitdrukken en ik zag het ook aan haar lichaamshouding, maar door dat piepkleine beeldscherm op mijn telefoon mistte ik de mimiek in haar gezicht. De scherpe details, zoals rimpeltjes, blosjes op de wangetjes, twinkeling in de ogen of juist rood wordende oogjes wanneer iemand zich geraakt voelt en emotioneel wordt. Ik zag het niet. Maar ook geen aanrakingen. Ik wil aanraken.

Dat is wel serieus een belemmering voor mij omdat zij haar programma grotendeels digitaal en via de zoom aanbiedt.

Maar naast dat, voelde ik ook een soort emotionele afhankelijkheid ontstaan van mij naar haar.
Alsof ik haar op een voetstuk plaatste. Ik hoorde mezelf net iets te enthousiast vertellen hoe hard ik dat duwtje in mijn rug nodig had - van haar en alleen van haar.

Zo’n klant-coach verhouding geeft toch wel echt een hele andere dynamiek als één die ik eigenlijk wil.
En die voelt niet goed. Één die ik al genoeg heb gevoeld de afgelopen tijd. Ik heb me al te veel - een soort van - emotioneel afhankelijk gevoeld. Geleid door andere. Te weinig door mezelf.

Dat wil ik dus niet.

Terwijl dit allemaal door mij heengaat en ik mijn gedachtes hardop met mijn vriendin bespreek, besef ik ineens wat wel bij mij past.

Het wordt tijd voor het volgen van mijn eigen waarheid.

De manier hoe ik afgelopen jaren kon reflecteren op mijzelf, mijzelf steeds beter leerde kennen, nog
Meer van mezelf begon te houden:

Was gewoon door te schrijven. Over. Letterlijk. Alles. Just me en mijn zielenroerselen, wijsheden,
Imperfecties en reflecties.

Als ik mijn dagboek verhalen teruglees zie ik zo’n sterk, maar oh zo menselijk meisje, een meisje die alles echt wel helder voor zich heeft en goed kan terug reflecteren.

Ik vind haar leuk. Grappig, lief en ontzettend veerkrachtig!

I guess, It’s my call to my cure.

❤️