jaloezie

Jaloezie is een ziekte hoor je mensen altijd zeggen. Nou bij mij is dit ook zeker het geval. Een ongeneeslijke ziekte. Ik kan honderd keer, duizend keer, tegen mijzelf zeggen: 'wees nou niet jaloers, het is niet nodig en je vind het ook niet leuk als een ander dit bij jou doet'. Want want u niet wil dat u geschied, doe dit bij een ander niet. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Het is geen gevoel wat je niet kunt stoppen. Maar, heeft het ook voor een deel te maken met vertrouwen. En aangezien ik dus jaloers ben, kan ik mijn vriend dus blijkbaar ook niet vertrouwen. Ik weet niet of hij ooit wat gedaan heeft om dit te beschamen. Niets heel erg in elk geval, hij praat alleen maar met meisjes. Maar op de één of andere zieke manier wil ik de enige voor hem zijn. En dat ben ik ook... Hij is ook jaloers, dat zeker. Maar veel minder dan ik, ook al verwijt ik het hem vaker. Misschien merken sommige jongens het minder, misschien is hij er minder mee bezig omdat hij weet dat het ons hoe dan ook niet kapot kan maken. Maar het is een raar gevoel, en het blijft je volgen. Maar niet alles is jaloezie. Vaak zijn er ook gewoon principes. Van mij hoeft er niet één of ander meisje om zijn nek te gaan hangen en een beetje te lopen slijmen. Hij weet dit, laat dit dan ook niet toe. Maar ik moet er geen misbruik van maken dat hij straks met geen één meisje een normaal gesprek kan voeren, zonder dat ik er me weer rottig voel en er rare dingen van denk. Maar het is lastig om je emoties onder controle te houden.