Je neemt jezelf altijd mee

Na een aantal jaren me ongelukkig voelen...
Na 6 jaar in totaal een blow-verslaving te hebben opgebouwd,
in combinatie met alcohol en regelmatig ook harddrugs (in combinatie met seks)...
Na jaren therapie en uiteindelijk een zeer intensieve verslavingstherapie...
Na kilometers diep graven in de krochten van mijn ziel...
Na alle bagger te hebben gevoeld en geen antwoord kunnen geven op de vraag wat ik toch wil...
Na een uitbarsting dat ik 'godverdomme gewoon weg wil!'...
Na ontslag...
Na alles in de verkoop...
Na een enkeltje naar Lissabon...

Zit ik hier.
In Lissabon.
Een hele emotionele achtbaan uit te zitten.
Nog steeds uitzoekende wat ik hier hoop te halen.

Ik wist gewoon dat ik weg moest. Mezelf losknippen van alles wat me in de afgelopen jaren is gaan omringen. Om een soort van ruimte vrij te maken...? Dat denk ik dan. Een ruimte om, na al die jaren waar ik in een soort van waas heb gezeten, mezelf weer opnieuw te bekijken. Wie ben ik eigenlijk? Wat wil ik? Wat is belangrijk voor me? Welke waardes streef ik na?

Ik blow niet meer.
Ik dronk wel regelmatig, maar dat was ok.
Maar nu ben ik de mist ingegaan met harddrugs (in combinatie met seks) en ik voel me voor het eerst in een zeer lange tijd weer slecht. Ik gesel mezelf tot op het bot, iets wat ik in die jaren altijd deed en ik kom tot de conclusie: 'je neemt jezelf altijd mee, waar je ook heen gaat'.

Ik heb nog een hoop werk te doen. Ik wist dat ik nog niet klaar was, maar dit heeft me een paar stappen teruggebracht. Ergens heb ik het gevoel dat dit wel nodig is, om tot deze conclusie te komen en daardoor te blijven werken aan mezelf (wat dat ook concreet mag betekenen). Om dieper tot een kern te komen. Ik kan moeilijk beschrijven wat dat dan is, maar het heeft alles te maken met hoe ik mezelf waardeer...

Wel heb ik me meteen voorgenomen om het anders aan te gaan pakken deze keer. In Nederland heb ik alles voor me gehouden en deelde ik niets met niemand. Ik schaamde me gewoonweg te veel en wat zouden anderen in godsnaam kunnen doen dan oordelen?

Mijn beste vriend hier in Lissabon heb ik dezelfde dag meteen gesproken, ik zat nog na te trillen van het gebruik en ik vertelde hem echt alles. Ook hoe er escorts aan te pas kwamen en hoeveel geld me dit heeft gekost. Hij luisterde. Hij oordeelde niet. Hij omhelsde me. En ik voelde me zo opgelucht dat ik dit gedeeld had.

Tegenslagen zijn nodig in het proces, dat weet ik maar al te goed door mijn verslavingstherapie.
Jezelf straffen heeft geen zin, ook dat weet ik.
Ik weet alleen niet zo goed waar te beginnen, dus ik heb mijn haptonoom gecontacteerd om weer eens een sessie te doen op afstand en ik besluit om dit even van me af te schrijven. Zodat ik het even kan laten gaan en kan bepalen waar ik ga beginnen. Om ervoor te zorgen dat ik hier niet weer hetzelfde ga opbouwen waar ik juist zo graag uit wilde ontsnappen.

Maar ik voel hoop dat ik er op tijd bij ben nu en dat ik de schaduwen van de gevaren meteen in de smiezen heb. Ze verdrijven lukt nog niet, maar ik ben al blij als ik ze even op afstand kan houden.
Een stap tegelijk.