"Je wilt geen deel van de familie zijn"

Die zin heb ik meerdere malen in mijn leven gehoord.

Wanneer ik mijn eigen individualiteit wilde behouden. Wanneer mijn introverte kant naar voren kwam. Wanneer mijn hoofd gierde omdat de volwassenen in mijn leven zich naar mijn mening onverklaarbaar, irrationeel, chaotisch gedroegen.

Ik heb me lang en vaak in mijn leven gevoeld alsof ik mentaal aan alle kanten vastgebonden zit.

Alsof ik mijn gedrag en woorden door tienduizend lagen moet filteren en het nooit goed is, dus dan doe ik maar niets. Niets is veilig.

Wanneer mensen buiten de familie mij maar bleven beschuldigen van dingen, ongeacht wat voor bewijs ik probeerde te leveren voor wat ik echt denk, wie ik echt ben, wat ik voel, was er altijd een moment waarop ik omsloeg en zoiets had van: "Weet je wat, bekijk het je maar, dan gedraag ik me maar zoals je denkt dat ik me gedraag. Zoals je zegt dat ik me gedraag."

Ik dacht nooit dat dat moment ging komen of hoefde te komen met mijn familie, maar dat moment is er.

Ik neem moeilijk beslissingen, maar als ik eenmaal een beslissing neem, twijfel ik niet meer.

Ik heb alle nummers van mijn familie geblokkeerd.

Ik heb hen en mijn moeders vrienden van al mijn social media verwijderd en geblokkeerd.

Alle twijfels die ik opzij zette terwijl ik opgroeide en de laatste jaren.

Alle twijfels over het karakter van mijn naaste familieleden die ik wegstopte.

Ik laat ze nog steeds in het midden, of het waar is wat mijn vermoedens zijn, maar ik stop ze niet meer weg.

Het maakt ook niet uit of mijn vermoedens waar zijn.

Wat wel uitmaakt is hoe ze mij behandelen en of mijn grenzen worden gerespecteerd.

Al mijn berichten werden beantwoord met hartjes en kusjes terwijl mijn behoeftes werden weggewuifd met "schatje en zonnetje".

Maar ja, ik kreeg ook kusjes en knuffels nadat er naar me geschreeuwd werd en nadat ik geslagen werd.

Ik moest mijn moeder geruststellen toen ze huilde omdat ze zich schuldig voelde dat ze me geslagen had en dat ze haar temper had verloren.

Ik herinner me jaren geleden dat ik mijn moeders meppen hier op MD verdedigde.

Ik sta nog steeds achter sommige van haar mepkeuzes, maar het was niet mijn verantwoordelijkheid om haar schuldgevoel gerust te stellen. Ik ben je therapeut niet, vrouw, je hebt mijn brein verprutst met alle volwassen shit waar je me emotioneel mee hebt opgezadeld vanaf een jonge leeftijd.

Ik moet kotsen van hoe weinig ECHTE zelfreflectievermogen ze bezit.

Ik moet kotsen van hoe ze me pas echt als een gelijke zag toen ik haar terugduwde toen ze me aanviel in maart van dit jaar. Ik zag het in haar blik. Voor het eerst, erkenning.

Net zoals ze me pas echt als een gelijke zag toen ik keihard van me afbeet toen ze probeerde te bepalen wat mijn vriend moet gaan dragen, hoe hij zich moet kleden. Echt keihard, zette ik d'r op haar plek.

Net zoals de professor op mijn universiteit zich pas echt normaal deed en me pas echt als een gelijke zag toen ik haar versloeg in haar spelletje en van me afbeet op twee verschillende momenten.

Primaire, beestelijke mensen zijn het.

Wie met de grootste stok kan zwaaien, verdient respect. Walgelijk.

"If you want to know what a man’s like, take a good look at how he treats his inferiors, not his equals."

Begrip heb ik ergens in mijn hersenen wel.

Maar begrip heb ik voor d'r acties genoeg getoond in mijn leven. Misschien wel voor mijn hele leven lang. In ieder geval wel voor nu.

Ik geef nu ruimte aan mijn woede en verdriet.