jeeej moeders ....

leuk hoor moeders op bezoek,
moeder lief heeft een selectief geheugen
ze vergeet soms dingen en soms essentiele dingen
zoals dat ik me hele leven al dingen zie die zij niet ziet,
schimmen spoken dingen.
en dan vraagt ze, hoe was t bij de psych ?
nou wel okee, wat gepraat
dan komt ze met rekeningen en ze weet dat mijn bloed er van kookt
dan is ze verontwaardigt als ik boos word, en niet op haar maar gewoon boos
ogen vertrekken en stemming wisselt als donder bij heldere hemel

dan wil ze verklaringen en dan geef je die
en dan wil ze dat je normaal doet en wat toegeeft en blablabla
en dan zeg ik "ik doe al 30 jaar niks anders, leef al dertig jaar in een wereld die me niet aanstaat"
mijn moeder weet dat dat waar is, al dertig jaar vecht ik tegen het leven in de maatschappij
wilde niet leren praten wilde niet communiceren wilde niets eigelijk dan bediend worden....
en mijn eigen leven leven.
maar ach ze wist ook dat ik al van af mijn 4e schimmen zag,
maar toen ik dus vertelde dat ik daaar ook mee moest dealen en dat dat ook mijn tijd en energie vreet
en dat ik naast dat ook politiek en sociaal mijn andere wereld heb en mijn leven heb toen viel het kwartje
en wilde ze opeens eigelijk niets meer weten.

we hebben nog een uurtje of wat gepraat,
maar na dat uurtje trok ze het niet meer,
ze besefte misschien eindelijk de "workload" die ik heb met gewoon leven
en dan dat gecombineerd met de strenge regels en de vrijheid die ik na streef.
misschien snapte ze eindelijk hoe het plaatje er uit ziet en waar ik mijn leven lang mee loop
en hoe ik me aan heb gepast aan het leven tussen mensen
met tranen in haar ogen ging ze net weg, niet echt huilend maar dat komt nog
nu denk ik als ze in de auto zit.

en ja ik ben hier enigzins koud over
tuurlijk doet het me wat, maar niet heel veel
want de dingen die ik vraag van haar zijn niet groot of veel
ik wil gewoon dat ze har rust neemt en niet te veel duikt in mijn leven
want dat trekt ze niet, en dat heb ik haar zo vaak gezegd
maar luisteren ho maar.
maar tja ik kan het haar dan ook weer niet kwalijk nemen
ze is me moeder

maar t breken van mensen is belangrijk om zelf rust te vinden,
mensen zouden echt veel socialer moeten zijn en meer moeite moeten doen zich in te leven in anderen,
omdat er dan veel meer wederzijds begrip is.

en nu kan iemand natuurlijk beginnen met een wijzende vinger van hoe ik mijn moeder nu niet inleef
en ik kan dan slechts zeggen.
been there done that, ik weet heel goed wat mijn moeder beleeft, ik ben haar zoon.
maar nu heb ik zelf ff te veel shit, net als mijn moeder die niet wil luisteren als ik haar vriendelijk weg stuur.

en nee lief, jou shit neem ik er zo bij, gewoon omdat het voor mij belangrijk is en voor jou.
en het is geen extra belasting, ook al denk je misschien van wel, maar dat is het niet,
het is liefde, in een vreemde rare verpakking.