Jeugdpassie.

Mijn ouders roepen: 'We zijn weg!'. Ik antwoord afwezig 'jaa, jaa, veel plezier'. Op de tv speelt een film waar ik de afgelopen 1,5 uur al afwezig naar kijk. Want ik was ergens anders met mijn gedachten. Ik dacht aan een aantal jaren geleden. Ik was 14 en niets en niemand schreef me de wet voor. Letterlijk niets en niemand schreef me de wet voor. Ik was klaar voor de wereld, en de wereld moest maar klaar zijn voor mij. Wat mensen van me vonden kon me niets schelen, maar wat ik van mensen vond dat telde.

Dat ter opening.
------

*De namen die gebruikt worden kloppen uiteraard niet met de werkelijkheid te vergelijken.

Op een avond zag ik Frank* druk smsen en bellen. Al de hele avond lang was hij in de weer met zijn telefoon en had niet eens tijd om zijn eerste biertje op te drinken in 4 uur tijd. Toen hij naar buiten liep, liet hij zijn rugzak staan. Iets riep me om te kijken, want ergens was er een verband met zijn rugzak en zijn afwezigheid die avond. Toen ik de rits van zijn zwarte eastpak opende zat er een volle plastic zak in. Nieuwschierig als dat ik was, opende ik deze en trof ik verfbussen aan. Onder op de bodem laggen verschillende soorten caps. Snel duwde ik de plastic zak terug in de eastpak en nam weer plaats op mijn stoel. Frank kwam terug met de woorden 'Was een belangrijk telefoontje' en neemt weer plaats op de stoel naast me. De avond verloopt zoals voor speld, Frank verliest zijn tas voor geen minuut uit het oog en blijft bezig met zijn telefoon. Ik blijf hem aan kijken, tot dat hij door heeft dat ik naar hem kijk. 'Wat is er' vraagt hij. 'Ik weet het..' antwoordt ik. 'Wat weet je?' antwoordt hij, en ik wijs naar zijn tas. Hij brengt een twijfelde glimlach, 'Zin om mee te gaan?'.
Dat liet ik me geen 2e keer zeggen en zo begon ik. Veertien jaren jong en met zenuwachtig en bovendien klamme handjes stond ik onder een brug waar nooit, maar dan ook echt nooit iemand kwam. Ik kende mijn schets allang uit mijn hoofd. Ik had hem zelfs al duizend keer getekend voor mezelf maar nu nog voor het echt. Frank stond op de 'uitkijk'. En ik stond mijn best te doen. En mijn allereerste graffiti tag stond op de muur. En de nieuwe Ik was geboren.
Die nacht bleef ik bij Frank en zijn groep. Met een groep van 6 liepen we door de straten, vonden nieuwe spots voor de volgende nachten.
Maar na 2 jaar met elkaar nachten door gebracht te hebben, een achtervolging gewonnen te hebben, was het tijd om los te laten. De een ging studeren in Utrecht, de ander naar Maastricht en nog wat andere gingen naar andere plaatsen in Nederland. Dat was het dan, mijn graffiti avontuur hield op. Maar de bussen en caps bewaarde ik, verstopte ze in schoenendozen.

-----

Toen dacht ik er voor het eerst in jaren weer aan. Voelde een lichte adrenaline rush door mijn lichaam gaan. En voor dat ik het wist zat ik geknield bij de schoenendozen van enkele jaren geleden. Ik vond zonder moeite alles terug, klinkte als van ouds de caps er weer op en voelde het weer. Die heerlijke rush door je lichaam van vrijheid: Niemand kan me raken. Ik trok mijn zwarte kleren weer aan. Bond een sjaal om mijn nek en trok mijn schoenen extra goed aan. Zetten mijn must op en stopte de bussen en de caps in mijn rugzak. Ik sloot de deur af en ik was er weer klaar voor. Ik liep naar het einde van mijn straat. Maar toen ik er was, stopte ik. Iets hield me tegen om ook maar door te lopen. En besefte; 'Jeugdpassies zijn geweldig, maar ze zijn geweldiger als ze bij jeugdpassies blijven. Dit is niet het moment om deze passie weer op te pakken. Ik mis iemand, ik mis Frank. En zonder Franks is het niet compleet. Op hoeveel plaatsen mijn naam ook komt te staan. Zonder hem hebben ze geen waarde'. En ik keerde om terug naar huis. Stopte mijn bussen en caps weer terug in de schoendozen en dacht bij mezelf 'tot binnenkort - Met Frank erbij'.


© Dubble.
~ Deels fictie.