En ik kan niet vertellen wat er is gebeurd, omdat ik niet weet waar ik nu sta. Ik weet wel dat ik het niet wil, en dat mijn hart in duizenden, misschien wel miljoenen stukjes uiteen ligt. En elke seconde doet het zeer. Ik ben wel iets rustiger, ben niet meer de hele tijd aan het huilen. Ik heb een brief geschreven, die je hopelijk gaat lezen.
Was je alvast maar weer terug dan kon ik je weer zien en met je praten. Ik wil je bellen maar dat mag ik niet van mezelf. Dat sms-je van net was ook geen goed idee. Ik moet je met rust laten, je moet nadenken.
Maar diep van binnen weet ik toch dat het niet goed komt. Was het maar een grote droom.
(Ik leg nog wel een keer goed uit wat er is gebeurd, kan het nu niet)
I miss you, I miss you so much.
And I love you
En elke keer dat ik je weer zie zal ik weer het gevoel van verliefdheid hebben, alleen nu met veel pijn, of misschien toch? Ooit, snel? Ik weet dat je van me houdt en er net zoveel verdriet om hebt. Dit is niet goed, of misschien ook wel, maar ik wil het niet geloven.
Gewoon waarom? Ik wil het niet beseffen. Ik wil dat alles weer goed is, goedkomt.
Ik ben boos maar niet op jou en niet op mij. Ik kan het gewoon niet plaatsen.
en
tegelijk.
Kunnen we er alsjeblieft nog een keer over praten?