Jij. Jij. Jij.

Ik heb zo'n irritante behoefte om te praten over jou. De wereld te vertellen dat jij bestaat, dat jij leeft. Dat er nog mannen zijn zoals jij. Mannen die lief hebben, lief zijn, respect hebben voor het andere geslacht. Ik wil iedereen vertellen hoe lief je bent, dat je geweldig bent. Dat er tranen over m'n wangen lopen, elke keer weer als ik me realiseer dat je nooit helemaal van mij zult zijn. Ik wil het beschrijven, dit gevoel in mij als ik aan je denkt, als ik je zie, als ik bij je ben. Ik wil dat iedereen weet dat ik nooit gelukkiger zal zijn dan dat ik ben elke keer als ik jou om me heen heb. Op de momenten dat jij me zo hard laat lachen dat het bijna zeer doet, weet ik waarvoor ik leef. Op die momenten vergeet ik al mijn problemen, al mijn zorgen en weet ik dat het allemaal goed is..

Maar zodra ik hier dan alleen zit, met deze enorme behoefte, realiseer ik me weer dat het allemaal zo onmogelijk is. Dat dit niet kan, dat een ons nooit zal bestaan. En alweer gaan dan die tranen over m'n wangen. Het is eenzaam om verliefd te zijn en het niet met iemand te kunnen delen. Het steeds te moeten verbergen, steeds te moeten liegen tegen de mensen van wie je houdt, om wie je geeft. Alleen maar om bij jou te kunnen zijn..


*zucht*

Ik hou van je..