jongens, wat moet je ermee part 1

Ik ga maar eens proberen mijn frustraties zwart op wit te zetten. Vandaag heb ik daar ook wel de tijd voor want ik ben ziek thuis gebleven van school, barstende koppijn
(godzijdank bestaat daar Ibuprofen voor, wat er dan jammer genoeg wel weer voor zorgt dat ik slecht meekrijg wat er om mij heen gebeurd)

We beginnen bij het begin: 05-04-07 The happiest day of my life.
Dit was de dag dat ik en hij onze relatie gestart waren. Ik was natuurlijk dolverliefd, hij verwende me, knuffelde me en had alle tijd van de wereld voor me.
Ik geloof dat dit een half jaar goed is gegaan. Toen werd het steeds minder en minder.

Toen ik een jaar met HEM had, heeft hij zijn eigen bedrijfje opgericht, 18 jaar oud en hij had zijn eigen bedrijf. Geweldig toch? ZUCHT! was ik het niet mee eens, de tijd die hij al zo weinig had, begon nu helemaal op te raken. En ook ging hij op dat moment naar de universiteit, dus er kwam huiswerk en werk bij, in 1 keer was hij al zijn tijd voor mij al kwijt.

Ik begon me sterk af te vragen of hij überhaupt nog wel wat voor mij voelde, en er kwam natuurlijk een moment dat bij mij de stoppen doorsloegen. Er was voor de 1000ste keer wat mis gegaan met de planning. Het was de bedoeling om 1 week naar een camping te gaan, maar wat bleek het was maar voor 3 dagen (nou zouden naar mijn mening normale mensen het ook niet zo leuk hebben gevonden) maar hij vond het maar bar raar dat ik er een probleem van maakte.

Uiteindelijk heb IK het nog zo kunnen regelen dat we toch een week konden blijven, want stel je voor dat HIJ zijn handen uit de mouwen zou steken om het mij naar de zin te maken. Hij heeft in die week bij elkaar denk ik 5 dagen achter de laptop gezeten, en raad maar wat ik moest doen. TV kijken en in mijn eentje spelletjes spelen.

Niet veel later kwamen er meer knelpunten, hij ging naar de universiteit, waar hij oude en nieuwe vrienden erbij kreeg (oftewel dat ging weer van zijn tijd af, en ik was blijkbaar niet belangrijk genoeg om ook tijd voor vrij te maken).

Anderhalf jaar lang, heb ik gezeurd of hij alstublieft een keertje met mij uit wilde! Maar dat wilde hij niet zijn reactie was altijd hetzelfde: Meid; je weet toch dat ik daar absoluut niet van hou??
Maar het leuke was dus, dat hij het blijkbaar met zijn nieuwe vrienden wel leuk vond
Opeens ging hij bijna iedere week (ZONDER MIJ, of zonder mij er maar iets over te vertellen) uit, sterker nog, ik wist niet eens dat hij uitging want hij vertelde me, dat hij moest werken of dat hij naar vrienden ging, maar dan vergat hij wel even te vertellen dat hij met die vrienden daarna ook uit zou gaan.

Hier heb ik met hem ook nog ontzettend veel ruzie over gehad, hij snapte niet dat ik er zo'n probleem van maakte, hij ging gewoon met wat vrienden uit. Dat was dan ook niet mijn probleem, mijn probleem was dat ik ook graag eens een keer met hem uit had gewild, en hij dat dan weer niet wilt begrijpen.

De laatste 3 maanden van ons anderhalfjarig samenzijn, kreeg hij nog minder tijd voor me, en dat was het natuurlijk niet alleen. Hij wilde ook opeens niet meer zoveel knuffelen en van meer dan alleen knuffelen kwam het al helemaal niet. Ik voelde me steeds verder in het nauw gedreven. Ik heb me meerdere malen afgevraagd of ik het uit moest maken, of hij misschien vreemd ging of iets in die richting.

Ik laat het nu nog even hierbij, ik moet weer aan het leren gaan. Morgen een medische toets (MOEILIJK)


XXX
Elmoo