Kapot

Leeg, Moe, KAPOT... gewoon kapot *tranen in oogjes*
Geen idee wat ik ervan moet denken.
Ver van huis nog een thuis.
Een stukje gezin, maar niet ikzelf.

Terug van mijn moeder.
Toen ik haar voor het eerst zag ging er nix van emotie door me heen.
Gewoon een grote holle leegte. Zonder iets. Geen verdriet, woede, blijdschap, angst... niets...
We hebben nog een gesprek gehad. Een gesprek... het leek alsof alles mijn schuld was, en is.
Ik weet wel dat ik... dat ík dingen bijna nooit goed doe. Maar ik dacht toch echt dat het 'weglopen' niet míjn schuld was. Of... iig, niet in het geheel mijn schuld.
Ik kreeg door het gesprek iig wel het gevoel, alsof ik een foute keuze heb gemaakt. Alsof ik helemaal niet had hoeven weglopen, 'Er was toch immers niks?'. Alsof de enigste reden het verhuizen was.
Ik voel me echt Kapot. Alsof ik me enorm heb moeten inspannen voor iets.
Misschien komt het door de treinreis. Jammer genoeg zat die leuke jongen niet *heeeeel toevallig* in mijn treintje terug...

Heb ook niet het idee dat iemand zich ook maar iets interreseert in mijn leven. En heb ook geen zin meer om mensen er in te betrekken of er iets over te vertellen. Aangezien sommige gewoon geen antwoord geven/er niet op in gaan, en anderen gewoon gek worden van mijn gezeik altijd... Dus ik denk dat ik voortaan meer, veeeel meer voor mezelf moet gaan houden...
Naja... Ik kijk wel wat ik doe.
Morgen weer school, en ik heb er echt, echt, echt, echt geen zin in.
Zou wel kunnen janken dak weer moet. Ik heb zo'n enorme afkeer van school. Ik vind er werkelijk nix leuk aan. Stomme klas, Stomme leraren, Stomme stof die me nix interreseert. Wat me niet interreseert komt m'n hoofd toch niet in. Naja... Na heel erg veel geblok pas...
I didn't like school that much
They tryed to teach me better
But I wasn't hearing it
`Cause I thought I was already pretty clever

Naja... Kga stoppen..
BuhBye
=xxXxx=
AiksaS