keten is fijn

gisteren was weer een van die mooie dagen hoewel het een doodnormale werkdag was. Het goot van de lucht waardoor het toeristische schoorl uitgestorven was. van 12 tot 13 uur was het topdrukte (waarschijnlijk hebben we een voor mij onbekend tropisch stuk bos achter ons restaurant, waar de zon altijd schijnt, ik weet het niet) het kan echter ook zijn dat men bij de concurrent na het klagen en uiten van de ontevredenheid tevreden is gesteld met een tegoedbon van ons. maar in ieder geval toen ik vanuit de keuken de deur open zwaaide met mijn schortje nog half aan zag ik een wonderbaarlijke puinhoop en chaos van een brunchbuffet en met hagelslag gooiende koters. de chaos veroorzakende familie van de koffietafel vond het blijkbaar allemaal prima maar ik werd daarom vriendelijk onthaald door mijn woest aantrekkelijke collega wiens wijk duidelijk de voor de rest van de dag hoodpijn veroorzakende familie was; "jaaaah je bent er, wat fijn dan kan ik een aspirine nemen en chillen" "pardon? da's jouw wijk" "ja maar ik heb een kater schat en jij bent nog fris en fruitig" "fris en fruitig, ja nogal als je sadistische wekker je vertelt dat je de afgelopen nacht 5 uur slaap hebt gehad". collega 2 komt binnen: "ja wie heeft er geen kater *trekt sloom gezicht*, en jeeez wat zie jij eruit" (heeft het tegen mij) *zet Belgisch stemmetje op* "overdag is zij een zombie, maar 's nachts ontpopt zij zich tot een ware casanova" lachend loop ik naar achter om te kijken of ik toch nog niet wat concealer in mijn tas heb liggen en het valt mij op dat ook het keukenpersoneel een beetje beduusd is. "zo lekker wakker jongens?" "moet jij zeggen met je brakke hoofd". ik pak een sinaasappel en werp deze met een sierlijke boog tegen mijn collega die hem te traag probeerd te ontwijken. dan moet ik zelf gebukt achter kast langs rennen naar achter.

Een tweede start en ik stap opnieuw het restaurant binnen. "beter zo?" vraag ik aan mijn brakke nep Belgische collega" "nee. sorry, er valt weinig van te maken". De eerder genoemde woest aantrekkelijke collega komt zich ermee bemoeien en concludeerd ook dat mijn 'stootgehalte' gedaalt is waarna ik hem ook maar even verteld heb dat de zijn hunkgehalte anders ook bedroefd gekelderd is en hij er dus ook wel eens lekkerder heeft uitgezien. na een uurtje ben ik er achter dat het guiness book of records record brak personeel verbroken is en er slechts twee mensen zijn die níet kachel zwak en brak zijn.
na dit zware uur is het dan tijd voor een door mijn slapende collega 2x gemaakte bestelling van 5x chocomel met slagroom en aangezien we toch met overenthousiast veel personeel zijn gaat ook de helft maar eens naar huis. we blijven over met de gezelligste en brakste collega's en het wordt rustiger en rustiger. tot dat we helemaal leeg zijn. tijd voor wurthering heights (kate bush) zingen elkaar slaan met theedoeken, konijnen teken, over prullebakken struikelen, sudokubattlen, sinaasappels gooien, doen alsof je een trap af loopt achter de bar, de keukenjongens gekmaken, de barman gekmaken in het café door daar te gaan zitten keeten. en uiteindelijk ook nog een beetje Groningen - Feynoord kijken *kugh* bijster boeiend.

de jongens (vaste café klanten) waren de enige klanten in het café en aangezien zij mij en mijn nep belgische blonde collega vrij interresant vinden konden we hier mooi misbruik van maken door even lekker interresant te gaan doen. vooral beginnen met doen alsof je ze níet interresant vind (gadver hoe schrijf je dat woord interressant, interessant, interresant??) never mind. maar al gauw werd mijn naam door het café geschreeuwd en werd ik terug naar het restaurant verbannen door de bar (man/jongen) omdat hij zenuwachtig werd van de hyper wordende heren.

Toch maar weer back to business en diehard sinaasappeltjes gooien.
de dag verstrijkt en na nog even een stelletje kalende grijze heren kwaad te hebben gemaakt door te vragen of ze wurthering heights van kate bush willen doen als verzoekje omdat ze (als band) op de poster hebben aangegeven 50's 60's en 70's te spelen, is het tijd voor schoonmaken. volumeknop omhoog en stofzuigen!

na 10 uur hard werken is de brakheid eerst verdwenen maar uiteindelijk teruggekomen. ik kom thuis om kwart voor elf met het idee lekker te gaan slapen, maar de tv staat aan en zuslief heeft de cd van this is it gekocht. toch wel heel leuk om te zien..
vanmorgen kwart voor 9: "Jeeez wat zie jij eruit, heb je weer eens lekker zitten doorhalen vanacht?"
hoe ik me voel nu zal waarschijnlijk een overbodige beschrijving zijn.

~Diono~