Kinderen in de trein
Huidige ergernis: Moeders (of beter gezegd: ouders, hoewel ik toch het gevoel heb dat vaders meestal meer overwicht hebben dan moeders) die hun kinderen niet onder controle kunnen houden. Ik ben sowieso iemand met een heel kort lontje wat overlast door kinderen betreft. Die stemmetjes zitten gewoon op een frequentie die fucking irritant is! Of het nou praten of schreeuwen, lachen of huilen is maakt weinig uit: elk geluid uit kinderkeeltjes gaat door merg en been! Zo fucking vermoeiend...
Ik zit me op dit moment dus dood te ergeren aan 2 kinderen achter me. Constant aan het zeuren, constant aan het aandachttrekken. Ze vervelen zich, dat snap ik ook wel, maar zorg als ouder dan tenminste voor wat vermaak en afleiding. In plaats van alles maar te negeren terwijl je zelf alleen maar met je telefoon bezig bent. Of nog erger: meelachen als je kinderen vieze woorden (godverdomme, hoer) door de trein aan het roepen zijn. Niks zieliger dan ouders die wanhopig vrienden willen zijn met hun onopgevoede koters!
En eerder al zo'n irritant, drammerig kind. Meteen janken toen het zijn zin niet kreeg. En dan zo'n wanhopige moeder die niet gewoon zegt: "Kom op, stel je niet zo aan!" maar lief, bijna smekend reageert met: "Maar wil je dan niet dit? Of dit?"
Opvoeding... Ik zeg niet dat ik er zelf beter in zou zijn, maar veel ouders bakken er helemaal niks van. Gek hè, dat de maatschappij volledig verneukt is?!
Thank God, ze gaan zo de trein uit!
Pantoffel, vrouw, 42 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende