Klaagklad

Bijna vier maanden geleden ben ik naar een ander land verhuist om bij mijn vriendin te zijn. We wonen nog tot 1 november bij haar ouders, en dan kunnen we eindelijk ons eigen appartement in. Vier maanden met je “in-laws,” ik kan het niemand aanraden. Soms wil ik even schreeuwen, maar dat gaat niet dus nu ben ik maar hier om te klagen.

Voor ik hier kwam woonde ik 6 jaar op mezelf, en ben dus niet meer gewend om in een gezin te wonen, laat staan het gezin van iemand anders, met andere regels. Nu is mijn vriendin Lana ook nog wat jonger dan ik, en heeft nooit uit huis gewoont, dus natuurlijk behandeld haar moeder haar (ons) anders dan mijn eigen moeder zou doen.
Nou hebben onze moeders wel wat gemeen, ze hebben allebei overal hun mening over klaar.
Bij mijn eigen moeder kan ik daar makkelijker mee omgaan. Ik kan zeggen: ahh daar gaat ze weer! En er om lachen.
Bij Lana’s moeder vreet het me op, want ze jan niet ophouden. Ik werk in een veganistisch koffie café en ik heb niet eens meer zin om iets te vertellen over werk, want:
Plantaardige melk is geen melk, glutenvrij is onzin en een hype, veganisten moeten insecten eten voor proteine, dat zou een mega oplossing zijn!
Ze maakt ook vaker racistische opmerkingen: chinezen lijken allemaal op elkaar, alle Amerikanen zijn dom, en gebruikt het N-woord als grapje, WANT ze vinden hier dat ze daar recht op hebben want vader is half ghanees.

Ik ben gestopt met conversatie maken met haar. Als ik “thuis” kom van werk zeg ik enkel hallo en het maakt me ook niet meer uit of iemand in dit gezin me ondankbaar of onbeleefd vindt.
Maar avondeten is helaas zo’n gezinsding dat je samen doet dus daar kom je maar moeilijk onderuit. Maar, nog twee weken en dan kan ik weer lekker mijn eigen ding doen. Ik denk dat ik me dan ook vrijer voel om voor mezelf op te komen of te kunnen zeggen dat we in ons huis niet zo praten. (N-woord related)

Gisteren maakte ik pannekoeken. De vaatwasser stond aan dus de vuile vaat liet ik op het aanrecht staan. Dan later ben je wat anders aan het doen en moet je ineens NU de afwas opruimen. Dit zijn echt dingen die onder mijn huid kruipen, want dat heeft iemand 1. al jaren niet meer tegen me gezegd en 2. als je op jezelf woont die je dat soort dingen wanneer je tijd hebt, of heb he je eigen routines.
Echt héél fijn, een moeder in huis.

Ik kan nog wel even doorgaan hierover, over the “golden child” die niks verkeerd kan doen of hoe verschrikkelijk haar kookstijl is. Maar, misschien een andere keer. Voor nu, dit moest er even uit of ik hou twee weken niet meer vol.