Kleding zoeken..

De hele dag loop ik al met mijn mobieltje in mijn tas. Het voelt als een handgranaat.
Ik ben doodsbang dat hij afgaat. Want ik weet wat dat betekenen zou..Slecht nieuws.
Ik hoor gelukkig niets, en met in mijn achterhoofd dat zus gisteren best redelijk was, ga ik boodschappen doen. Want het wordt weleens tijd voor een gewone maaltijd, nadat ik de afgelopen weken geleefd heb op brood en gisteren een patatje heb gehaald..

Toch maak ik eenmaal thuis, de deur met bonzend hart open..Als in godsnaam de telefoon maar niet gaat..Bijna sluipend loop ik door de woonkamer, bang om de telefoon wakker te schudden of zo.
Het helpt niet, want hij rinkelt. Het klinkt alsof er een kanonskogel afgeschoten wordt, en het voelt als een dolksteek in mijn hart..
De nummermelder geeft het nummer van mijn oudste zus..Zij is het contactpersoon voor het verpleeghuis.

Meteen trillen mijn benen, mijn hartslag schiet omhoog.
Ik hoor mezelf mijn naam bijna fluisteren..
De medeling is niet fijn, ze vinden zus achteruit gegaan. Ze was duf vanmorgen.
Ze zegt geen pijn te hebben [door de medicatie], maar of we voor kleding kunnen zorgen.
Kleren die ze aan kunnen trekken als ze overlijd..

Voor ik het weet staan we te overleggen wat dat zou moeten zijn.
Ik beloof J. om er voor te zorgen. En dan ga ik kijken in de kast, een paar minuten later sta ik kleren te strijken. Kleren voor de laatste reis van zus..Ik doe het zo netjes mogelijk. Hierna zal ik dat nooit meer kunnen doen...
Vanochtend stond ik haar pyjama's nog op te hangen, omdat ik dacht dat ze ze nodig zou hebben de komende dagen. En nu dit bericht..Zo snel..?
Hoe kan ik niet verbijsterd zijn?
27 nov 2009 - bewerkt op 27 nov 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende